“คุณเห็นผู้หญิงสองคนที่เดินมาทางนี้มั้ย”
หญิงสาวรีบหันไปมองตามที่ชายหนุ่มบุ้ยใบ้ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ หันหน้ากลับมายังคนถามด้วยความสงสัย
“เห็น แล้วไง?”
“เล่าตอนนี้คงไม่จบหรอก เอาเป็นว่าถ้าคุณช่วยผมเล่นละครตบตาผู้หญิงสองคนนั้นได้ ผมจะให้เงินคุณสามพัน”
“เล่นละคร! คุณเป็นพวกสิบแปดมงกุฎเหรอ ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากยุ่งกับตำรวจ” รินลดาส่ายหน้าหวืออย่างเร็ว แม้จะต้องการเงินมาก แต่ไม่อยากพาตัวเองไปเสี่ยงเรื่องไม่ดี
“นี่คุณมโนไปถึงไหน…มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เอาเป็นว่าผู้หญิงที่ผมขาวๆน่ะแม่ผมเอง ว่ายังไง...จะยอมช่วยผมเล่นละครหรือเปล่า แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ”
“แม่คุณแน่นะ” หญิงสาวย้ำเพื่อความแน่ใจ ชายหนุ่มพยักหน้าเร็วพอกัน
“ถ้าอยากให้ฉันช่วยจริงๆ ฉันขอหกก็แล้วกัน”
“ยัยงก” ไตรทศกัดฟันพูดลอดไรฟัน มองคนต่อรองอย่างเคืองๆ หน้าสิ่วหน้าขวานยังเรียกเพิ่มอีก แต่คนอย่างรินลดาไม่รู้สึกรู้สา ลอยหน้าลอยตาเป็นต่อ
“ขอแค่นี้ขนหน้าแข้งคุณไม่ร่วงหรอก เอ้าเร็วๆ ฉันรีบไปทำธุระต่อ”
“เอ่อๆ ผมตกลงก็ได้”
“ก็เท่านั้น แล้วคุณจะให้ฉันเล่นละครแบบไหนล่ะ”
“ไม่มีอะไรมาก ผมพูดอะไรก็เออออห่อหมกไปด้วยก็เท่านั้นแหละ”
“ตกลง แต่เสร็จงานต้องจ่ายทันทีหกพันนะ ห้ามเบี้ยว ไม่งั้นฉันแฉแหลก”
ขอบคุณสำหรับการรับชมและรับฟัง 💕💕💕