Անի Կարապետյանը երիտասարդ աղջիկ էր, ով իր 25 տարիների ընթացքում երազում էր մի կյանքի մասին, որը շատ ավելի լայն էր, քան իր համեստ առօրյան։ Նա անդադար աշխատում էր մի փոքրիկ, գրեթե մոռացված սրճարանում։ Սրճարանի մաշված պատերը և խամրած նեոնային ցուցանակը արտացոլում էին նրա կյանքի դժվարությունները, բայց Անիին միշտ հաջողվում էր ժպտալ։ Անին ուներ յուրահատուկ շնորհ․ նա ոչ միայն սպասարկում էր հաճախորդներին, այլև ստիպում էր նրանց զգալ կարևոր ու գնահատված։