อยู่ด้วยกันตลอดไป

ในห้องเช่าเล็กๆแห่งหนึ่งที่ผมและน้องแมว เคยอยู่ด้วยกันบรรยากาศเหมือนถูกปิดตายโดยความเงียบงัน แสงแดดอ่อนๆยามสายลอดผ่านผ้าม่านเก่าๆ ที่มีรอยขาดเป็นหย่อมๆ ส่องให้เห็นเศษฝุ่นลอยในอากาศ เป็นวันที่7หลังจากเธอไปอยู่ที่บ้านแม่ของเธอเพราะเราทะเลาะกัน ภายในห้องเต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจาย ที่นอนยับยู่ยี่อย่างไม่เป็นระเบียบ แสดงให้เห็นว่าผมแทบไม่ได้ลุกไปไหนมาไหนเลยตลอด3ถึง4วันที่ผ่านมา ช่วง3วันแรกหลังจากเธอไป ผมเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ เหมือนชีวิตไม่มีเหลืออะไร ความมืดในจิตใจเหมือนปกคลุมตลอดเวลาทั้งกลางวันกลางคืน ผมจมอยู่กับความคิดอยากจบชีวิตตัวเองหลายครั้ง เพราะหมดหวังในรักเธอที่ผมเคยทุ่มเททำดีด้วยทุกอย่าง กลับทิ้งผมไว้กลางทาง คำสัญญา ที่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่มีอยู่จริง ผมยังจำภาพเช้าวันหนึ่งได้ติดตาเช้าวันที่4ตั้งแต่เธอไปจากผม ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นน้องแมวนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ผมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจผสมกับความหวังที่ปะปนกันจนสับสน เธอดูอิดโรยดวงตาบวมแดงร้องไห้ฟูมฟายจนเสียงแทบไม่มี แต่กลับไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น แค่จ้องมาที่ผมน้ำตาร่วงเผาะๆลงบนพื้น เสียงสะอื้นเบาจนน่าสงสาร ก่อนเธอจะลุกขึ้นแล้วเดินหายออกจากห้องไป ด้วยท่าทีอิดโรยเหมือนเจ็บคอหรือสำลักอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูก ผมนั่งนิ่งตัวชาเหมือนคนไม่มีกระดูก หัวใจหล่นวูบลงไปกองแทบเท้า มีคำถามล้านแปดผุดขึ้นมาในหัว เธอกลับมาทำไม ทำไมถึงร้องไห้แบบนั้น หรือเธอจะยังรักผมอยู่แต่ไม่ว่าจะถามตัวเองอย่างไร ก็ได้แต่ตอบซ้ำๆอยู่อย่างเดียวว่า คงไม่ใช่เธอคงจะไปแล้วจริงๆ ผมคิดในใจ ถ้าเธอกลับมาได้แบบนี้จริงๆ แล้วเธออาจแค่สงสารแต่ก็คงไม่ได้รักเราแล้วล่ะ ในห้องนี้เมื่อไม่มีเธอทุกอย่างดูว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา เสียงนาฬิกาแขวนผนังในห้อง ติ๊ก… ติ๊ก… ดังชัดเจนจนบางครั้งฟังดูหลอน อาหารในตู้เย็นเหลือไม่กี่อย่าง เครื่องดื่มแอลกอฮอล์บางขวดที่ผมเปิดแล้วยังดื่มไม่หมด วางเกลื่อนตรงมุมห้อง พื้นเหนียวเพราะมีเบียร์หกเลอะในช่วงคืนที่ผมดื่มเมาเพื่อกลบความเศร้า ผมรับรู้ได้ถึงความเข้าใจของคนที่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย เพราะผิดหวังในความรักพอความเจ็บมันเกินต้าน ก็เหมือนชีวิตถูกดูดไปอยู่ในหลุมดำมืดๆ ไม่มีอะไรให้น่าอยู่ต่อ แต่ผมยังโชคดี ที่ได้มีคนอีกคนคอยพูดคุยปลอบโยน ลินดา เธอปรากฏตัวขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว ตอนที่ผมทะเลาะกับน้องแมววันที่2ที่เธอไป เธอส่งข้อความผ่านเฟซบุ๊กมาผิดคนมั้ง ใจความตอนแรกเหมือนถามหาคนชื่ออื่น คล้ายเธอกดส่งหาเพื่อนผิด แต่พอคุยกันไปคุยกันมา กลับกลายเป็นบทสนทนาที่เริ่มจะยาวขึ้น เธอถามไถ่สารทุกข์สุขดิบผมโดยไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ราวกับเป็นเพื่อนสนิทพูดจาอ่อนโยน ฟังผมบ่นนั่นนี่แบบไม่มีเบื่อ ข้อความในแชตวันแรกๆ ลินดา สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะ พอดีเหมือนส่งข้อความมาผิด แต่ไหนๆก็ได้คุยแล้ว คุณสบายดีไหมพักอยู่แถวไหนหรือคะ ผม อ๋อไม่เป็นไรครับ ผมชื่อกล้าอยู่แถวสุขุมวิท21ครับ ตอนนี้ก็ตกงานอยู่ช่วงนี้ไม่ค่อยดีเลย แฟนก็ทะเลาะกันบ่อยมากครับ ลินดา อืมก็สู้ๆนะคนเก่ง ยังไงถ้าอยากระบายก็เล่าได้เลยนะจะฟัง เธอดูจริงใจอย่างน่าประหลาด ผมไม่ค่อยชินกับการมีใครสักคนคอยถามไถ่ตลอดวัน เพราะแม้แต่น้องแมวเองก็ไม่เคยเอ่ยถามผมว่า กินข้าวหรือยังเหนื่อยไหม แบบใส่ใจขนาดนี้มีแต่ผมที่วิ่งตามเธอมาตลอด และแล้วเวลาผ่านไปราวเดือนกว่าที่ผมกับลินดาคุยกันในเฟซบุ๊ก เราเริ่มวิดีโอคอลแต่เธอไม่ยอมเปิดหน้า เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่ได้สวย กลัวเปิดกล้องแล้วผมจะเปลี่ยนใจไม่อยากคุย แต่เสียงของเธอเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน มันเหมือนยาช่วยบรรเทาความเจ็บของผม ผมคล้ายลืมไปชั่วขณะว่าน้องแมวทิ้งผมไปอย่างไร ร่องรอยความเจ็บจากการถูกหักหลังค่อยๆ จางลงเมื่อได้พูดคุยกับลินดา บทสนทนาในวิดีโอคอลเสียงเท่านั้น ลินดาเสียงนุ่มๆ วันนี้เป็นยังไงบ้างคะกล้า กินข้าวบ้างหรือยัง ผม อืมก็พอได้กินนิดหน่อยนะ ข้าวไข่เจียวง่ายๆในห้อง เหงาหน่อยๆแต่ก็ดีขึ้นนะ ได้คุยกับเธอแล้วหายเหงาเลย ลินดา จริงเหรอดีจัง ฉันแค่กลัวว่าตัวเองจะคุยไม่สนุก ผม ไม่เลยเธอคุยสนุกจะตาย บางทีเธอก็มีมุกตลกเงียบๆ ที่ผมขำออกมาเฉยเลย ลินดา แหม… เราเองก็ประหม่านะคอลกันทุกวันเลย กลัวเธอเบื่อจัง ผม ไม่มีทางเบื่อหรอก ลินดาเล่าให้ฟังว่าเธอชอบกินข้าวหน้าเป็ดมาก ยิ่งพวกเป็ดย่างหนังกรอบเธอก็ยิ่งชอบ มันน่าขำตรงที่ผมเองก็ชอบเป็ดเหมือนกัน ต่างจากน้องแมวอย่างสิ้นเชิงน้องแมวไม่กินเป็ด ส่วนตัวผมก็เกลียดปลาแต่น้องแมวกลับชอบกินปลา ลินดาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะคิกคัก บอกว่าอย่าได้ชวนเธอไปกินปลาล่ะ ถ้าเจอเธอตัวจริงๆวันไหน ความอบอุ่นเล็กๆที่ได้จากเธอ ทำให้ผมค่อยๆลืมเรื่องน้องแมวไปทีละนิด จากห้องที่น่ากลัวน่าอึดอัด ก็เหมือนมีเสียงเธอมาคอยอยู่เป็นเพื่อน สภาพผมแม้จะยังดูไม่ได้ แต่ก็เริ่มพอมีแรงลุกไปอาบน้ำเก็บห้องบ้างในบางวัน บางคืนผมก็ฝันร้าย ฝันเห็นภาพน้องแมวนั่งร้องไห้ชี้หน้าผมอยู่มุมเตียง สีหน้าเหมือนโกรธเกลียดฝันว่าเธอมาขีดเขียนอะไรบนกำแพง ด้วยเลือดแดงฉานร่องรอยเป็นเส้นยึกยือๆ ไม่มีความหมายแต่ดูโหดร้ายและน่าสะพรึง กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วห้อง ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมทั้งตัวมือสั่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะภาพในฝันเหมือนจริงมาก จนผมต้องเปิดไฟทุกดวงในห้องกลางดึก เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆผม