"Μη φύγετε νωρίς απ' την Τέλενδο, θα έρθουμε αύριο το μεσημέρι να σας βρούμε να φάμε όλοι μαζί", μου είπε ο Μικές Βούρος καθώς καθόμασταν σε μια καφετέρια της Καλύμνου μαζί με τους φίλους και τα ξαδέλφια του.
Και πράγματι. Την επομένη μια πεντάμετρη βάρκα έδεσε στην προβλήτα της Τελένδου και από τα σωθικά της ξεφορτώθηκαν κάρβουνα, ψησταριά, τραπέζι, ψυγείο πάγου με μπύρες και αναψυκτικά, συναγρίδες, γαρίδες, σουβλάκια, μακαρόνια, γεμιστά και τρία κουτιά με γλυκά! Ξαφνικά το έρημο νησάκι γέμισε με κόσμο, καθώς τα γυναικόπαιδα κατέφθασαν με τη λάντζα από τη Μυρτιά της Καλύμνου!
Το τι ακολούθησε είναι πέρα και πάνω από κάθε περιγραφή! Τα σουβλάκια διαδέχθηκαν οι γαρίδες και αυτές οι συναγρίδες, τις οποίες είχε πιάσει ο Νεκτάριος. Οι γυναίκες έστρωσαν το τραπέζι με τα γεμιστά, τις σαλάτες και τα μακαρόνια ενώ όλοι τσιμπολογούσαν ό,τι έβγαινε απ΄τα κάρβουνα. Τέτοιο Λουκούλειο γεύμα δεν είχε ξαναγίνει!
Μας εξέπληξαν τελικώς οι Καλύμνιοι φίλοι μας με το κέφι, τη γενναιοδωρία και την αγάπη τους. Έπρεπε όμως δυστυχώς να φύγουμε στις 4 γιατί ο Μαρδόγλου μας περίμενε γύρω στις 5 στο Λακκί να μας υποδείξει το σημείο όπου θα δέναμε. Ο αποχωρισμός ήταν συναισθηματικά φορτισμένος, καθώς φεύγαμε, ενώ δώσαμε την υπόσχεση πως θα επανέλθουμε το συντομότερο δυνατό στο αγαπημένο νησί της Καλύμνου.