بحث جایگاه آدمی در اندیشهٔ اقبال لاهوری(۳)، تحقّق آنچه آدمی لایق آن است. - از زبان عبدالکریم سروش

فایل صوتی : https://drive.google.com/file/d/1iQ4PCM6T4uuGt8qmYpYtArSCbCeSEYr0/view?usp=sharing ------------------------------- 00:10 نزد اقبال لاهوری دو گم شدن داریم، یکی گم شدن در خدا و دیگری گم شدن در غرب. 02:35 اندکی جنبش بکن همچون جنین/تا ببخشندت دو چشم نوربین دوست دارد یار این آشفتگی/ کوشش بیهوده به از خفتگی «مولانا» 03:10 در بیابان فنا گم شدن آخر تا کی/ ره بپرسیم مگر پی به مهمات بریم «حافظ» 04:58 اقبال معتقد بود که بجای نفی خویشتن باید به اثبات خویشتن بپردازیم و این نفی و اثبات همان دو نکته دیالکتیکی هستند که در لااله الاالله وجود دارد. 05:57 آیدش روزی که از شور جنون/ خویش را زین گردباد آرد برون لا و الا احتساب کائنات/لا و الا فتح باب کائنات «اقبال» 08:00 ما بابت نقص هایمان خودمان را نباید سرزنش کنیم بلکه بابت داشته هایمان باید خوشنود باشیم و بر آنها بیافزاییم، این همان قلب هیومنیزم است. در تصوف و رحبانیت تمام توجه بر ضعف ها و نقص های آدمی بود. یک انسان کامل را در نظر میگرفتند و خود فردی را با آن انسان کامل میسنجیدند. 09:50 هر آدمی در این جهان به حکم یک ظرفی است که ظرفیت خاصی و سقفی دارد که به این کمال لایق گفته میشود و بینهایت در اینجا معنی ندارد. انسان کامل یک ظرف بینهایت است. هر کسی بابت سعی کند به کمال لایق خود برسد. 13:35 پاره ای از چیزها را من میطلبم و از آن من است و باید به من داده شود و این طلبکاری نه فقط در مقابل طبیعت و انسانهای دیگر است بلکه در مقابل خداوند هم است، ما خدا را هم مورد سوال قرار میدهیم. و این چیزی است که در طول تاریخ اشعریت ما مغفور افتاد. 14:11 اقبال لاهوری اولین کسی بود که به مسلمانها گفت که شما وارد اومانیزم نشده اید و قدر خودتان را نمیشناسید و مسئول این امر هم تا حدود زیادی تصوف پیشین ماست که او معتقد است از افلاطون سرچشمه میگیرد چون ریشه های افلاطونی در تصوف ما و تصوف مسیحیت وجود داشت. ------------------------------- منبع : مدرسه مولانا جلال الدین School of Rumi سلوک دیندارانه در جهان مدرن - جلسه سی ام عبدالکریم سروش