ՄԱՅՐՍ
ՀԱՄՕ ՍԱՀԵԱՆ
Դու իմ միակն էիր, ինչպէս Հայաստանս,
Տանս ճրագն էիր եւ ծուխն էիր տանս:
Քոնը` իմն էր, իմը` քոնն էր յաւիտեանս,
Դու իմ միակն էիր, ինչպէս Հայաստանս:
Իմ տէրութիւնն էիր եւ իմ երկիրն էիր,
Լրումն ու լիրն էիր, ճակատագիրն էիր,
Եւ իմ միակն էիր, ինչպէս Հայաստանս:
Իմ կեանքի գինն էիր, իմ Ծիր-Կաթինն էիր,
Եւ իմ բաժինն էիր, եւ իմ բագինն էիր,
Դու խառնուած էիր շնչիս, էութեանս…
Դու իմ միակն էիր, ինչպէս Հայաստանս: