นวล ปอบเชื้อตะขาบ

ทันทีที่ดวงตาใต้ผ้าคลุมดำนั้นสบกัน พวกมันไม่รอให้พ่อได้พูดต่อ ชายคนหนึ่งพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว ดาบยาวฟาดลงมาหมายจะตัดคอพ่อให้ขาดในดาบเดียว แต่พ่อพลิกตัวหลบ ดาบยาวเฉี่ยวท้องเรือจนเป็นรอยลึก เสียงไม้แตกดังผับ พ่อใช้ดาบสั้นรับการโจมตีต่อเนื่องอีกสองสามครั้ง จนเกิดเสียงเหล็กปะทะกัน เคร๊ง เคร๊ง ก่อประกายไฟเล็กน้อย แม้พ่อจะมีฝีมือด้วยเคยฝึกในวังมา แต่จำนวนของศัตรูมีถึงห้าคน แต่ละคนล้วนผ่านการต่อสู้มาบ้างไม่มากก็น้อย รอบข้างมีเสียงกรอบแกรบของใบไม้ เสียงลมหายใจหอบถี่ของพวกมัน ระคนกับเสียงตะคอก สถานการณ์เข้มข้นรุนแรง พ่อพยายามใช้พื้นที่แคบๆริมตลิ่งให้เป็นประโยชน์ ถอยมาตั้งหลักเล็กน้อย แล้วสะบัดดาบสั้นเข้าฟันแขนของชายคนที่พุ่งเข้ามาใกล้ที่สุด จนเลือดสาดกระเซ็น อ๊าก มันหวีดร้องโหยหวน และถอยออกไปกุมแขนที่ถูกฟันจนปริแผลใหญ่เลือดอาบ ไอ้… มันร้ายกาจกว่าอย่างที่คิด เสียงอีกคนสบถด้วยความเคียดแค้น แต่แล้วสิ่งที่พ่อไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น นวลลูกสาวตัวเล็กวัยเพียงสิบขวบ กลับเดินลงมาตามพ่อเพราะเห็นว่าเย็นมากแล้ว แต่พ่อยังไม่ขึ้นเรือนเด็กน้อยไร้เดียงสาไม่รู้ถึงภัยอันตราย ร้องเรียกชื่อพ่อขณะเดินตรงเข้ามา พ่อจ๋า ทำไมยังไม่ขึ้นเรือน เสียงใสของนวลขาดห้วงทันที เมื่อหนึ่งในชายฉกรรจ์มองเห็นเด็กน้อยยืนอยู่ไม่ไกล มันพุ่งตรงเข้าหาเธอโดยไม่ลังเล ดาบเล่มใหญ่ในมือสะท้อนแสงสีสุดท้ายของพระอาทิตย์ พ่อเบิกตากว้างตะโกนสุดเสียง อย่านะเว้ยเขาทิ้งคู่ต่อสู้ตรงหน้า พยายามจะทะยานไปช่วยลูกสาว แต่ทว่าหนึ่งในศัตรูอีกคนเข้ามาขวาง พ่อไม่มีทางเลือกจึงปัดดาบคู่นั้นออก ในเสี้ยววินาทีที่หันไป เขาเห็นดาบของโจรเหวี่ยงเข้าหานวล เสียงหวือของดาบแหวกอากาศ แหลมกริบ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าจะยับยั้ง— ฉั่ก เลือดสาดพุ่งเป็นวงกว้าง เศษเนื้อและเส้นเลือดขาดผัวะ เด็กหญิงตรงหน้ายืนตัวแข็งทื่อในทันที ไม่ทันได้ส่งเสียงกรีดร้องใดๆ ศีรษะของเธอหลุดจากลำคอ ร่างเล็กทรุดฮวบลงต่อหน้าต่อตา ชั่วอึดใจนั้นทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่ง นวล พ่อแผดเสียงลั่น คำรามเหมือนสัตว์ป่าที่สูญเสียลูก ในชั่วอึดใจเดียว เขาดันชายที่ขวางทางออกไปอย่างแรง ฟันฉับเข้าที่แขนของมันขาดจนเลือดสาดกระเซ็นอีกครั้ง ชายฉกรรจ์ร้องลั่นแล้วถอยหนีไปด้านหลัง พวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดี จึงตะโกนเรียกกันถอย เลือดแดงฉานอาบพื้นดินชุ่มโชก พ่อรีบวิ่งฝ่าดงใบไม้มาหยุดที่ร่างของนวล ใจเขาเต้นแรงเหมือนจะหลุดจาก.อก กอดร่างเล็กที่ศีรษะขาดสูญไปแล้ว พร้อมเพรียกชื่อนวลซ้ำๆด้วยเสียงแตกพร่า “นวล นวลลูก… แต่ทุกอย่างเงียบงัน ลมหายใจของเด็กหญิงไม่เหลืออีกต่อไป พ่ออุ้มกอดร่างเปื้อนเลือดไว้แนบอก มือหนึ่งถือหัวของนวล น้ำตาหยดแหมะจากชายผู้กร้านโลก เขาร้องไห้จนแทบขาดใจ เสียงสะอื้นปนเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้น บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความโศก และโกรธเกรี้ยวจากผู้เป็นพ่อ ฝ่ายกลุ่มโจรที่เหลือเมื่อเห็นพ่อฟาดฟัน จนพวกมันบาดเจ็บสาหัสไปคนหนึ่ง และบาดเจ็บอีกหลายคน ก็ตัดสินใจหนีเตลิดไปในความมืดของป่าละเมาะ ทิ้งไว้แต่อาชญากรรมโหดเหี้ยม ที่จารึกไว้ในความทรงจำของผู้รอดชีวิต ยามเมื่อพ่ออุ้มร่างไร้วิญญาณของนวลกลับขึ้นเรือน ทั้งร่างของพ่อตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเปื้อนเลือด ไม่ว่าเลือดของคนร้ายหรือเลือดของลูกสาวตนเอง ก็ยากจะแยกได้ แม่ของนวลแทบสิ้นสติเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า เธอร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง นวล ก่อนจะทรุดฮวบจนแทบจะหมดสติ น้ำตานองสองแก้มมือสั่นเทา เอื้อมออกไปหวังคว้าลูกสาว แต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ เกิดอะไรขึ้น เสียงเธอสั่นรัวสติแตกเสียจนแทบจะเพ้อคลั่ง ย่าของนวลหญิงชราเส้นผมหงอกขาว ใบหน้ามีริ้วรอยยับย่นตามวัย แต่ดวงตาของย่ากลับดูลึกล้ำ ดูเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่ เมื่อย่าเห็นสภาพของหลานรัก ที่เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณเลือดท่วมไปทั้งตัว ก็ถึงกับทิ้งไม้เท้าในมือค่อยๆคุกเข่าลงกับพื้น ใจหนึ่งร้าวรานปานจะขาด แต่ในขณะเดียวกัน ก็ดูเหมือนบางสิ่งในจิตใจย่าตื่นขึ้น ความลับที่เก็บซ่อนมาหลายสิบปี ถ้าเจ้าให้ย่าช่วยย่าจะทำให้นวลกลับมา ย่าเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า น้ำตายังไหลนอง แต่อารมณ์ผสมผสานระหว่างความรักหลาน กับความตัดสินใจอันเด็ดขาด กลับมา แม่ …แม่หมายความว่ายังไง นวล ตายแล้วนะแม่ พ่อคร่ำครวญสะอื้นออกมาไม่หยุด ย่าหลับตาลงชั่วครู่ เหมือนรวบรวมพลังและความกล้า ก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งอย่างแน่วแน่ มันคือคำสาปปอบเชื้อตะขาบ …ย่าสืบทอดมันมาจากแม่อีกที หากหลานได้ครอบครองมัน ร่างกายจะสมานตัวใหม่ สติและชีวิตอาจกลับคืน แต่… มันมีข้อแลกเปลี่ยนที่โหดร้าย โหดร้าย …ยังไงหรือแม่ พ่อจ้องหน้าหญิงชราที่เป็นแม่ตัวเอง ใจยังรัวระส่ำแต่ก็มีประกายความหวังแทรกอยู่เล็กน้อย ย่าสูดหายใจลึก ก่อนจะเล่าด้วยเสียงต่ำเร้นลับ หากรับเชื้อปอบตะขาบเข้าไป… หลานจะต้องดำรงชีวิตอยู่กึ่งมนุษย์กึ่งอสุรกาย ในอีกสิบปีข้างหน้าเมื่อถึงวัยยี่สิบปี ร่างกายจะถูกแรงกระหายบงการ ให้ล่าและกินมนุษย์ เพื่อคงความอ่อนเยาว์และพลังนั้นไว้ หากขัดขืน …นางอาจจะตายลงอีกครา หรือแก่ชราเช่นคนทั่วไปเหมือนแม่ในตอนนี้ จนสูญสิ้นชีพไป แม่นี่มัน …บาปนักหน่า ข้า …ข้าจะให้ลูกเป็นแบบนั้นได้อย่างไรกัน พ่อครวญคราง มองร่างไร้วิญญาณของนวล ที่วางอยู่บนพื้นเรือนไม้ และหัวเธออยู่ข้างๆ ดวงตาปิดสนิท เลือดแห้งติดตามคอและผิว สภาพสยดสยองจนแม่ของนวลนั่งสั่นเทิ้มตาแดงก่ำ มันเป็นหนทางเดียว ถ้าพวกเอ็งไม่ยอมรับคำสาปนี้ นวลก็ไม่อาจฟื้นขึ้นมา ย่าก็จะตายพร้อมไปกับหลาน แต่หากทำอย่างน้อยหลานยังมีโอกาสอยู่ใต้แสงตะวันได้อีก ถึงจะต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายก็ตาม แล้ว… ชีวิตของแม่เล่า พ่อเอ่ยถาม มองย่าราวกับอยากยับยั้งแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก ย่าจะถวายชีวิตเพื่อปลุกคำสาปนั้นให้หลาน… พอย่าทำพิธีเสร็จย่าก็ต้องตาย ซึ่งตั่งแต่รับคำสาปต่อมา แม่ไม่เคยกินมนุษย์เลยซักที ทำให้แม่แก่ลงทุกวันและไม่แข็งแรง อีกไม่นานแม่ก็จะตาย..