Հայկը նստած էր սեղանի մոտ՝ խորասուզված թղթերի կույտի մեջ։ Հոնքերը կիտած էին, ինչպես հայրը, ով այս ամենը գլխում էր պահում։
Եթե Հայկը բաց թողներ այն, ինչ կանգնած էր այդ թվերի հետևում, նրա մտքով չէր անցնի։ Նյարդերն ու սիրտը նույնպես չէր դիմանա դրան։
Հիմա նա նայում էր դրանց, ինչպես ուսանողը՝ բաց թողած դասախոսության կոնսպեկտին։