Վիլենը նստած էր աթոռին՝ աչքերը խոնարհած, իսկ Եվան նայում էր նրան՝ անհանգիստ հայացքով։ — Եվա, նայիր ինձ, աչքերիս մեջ, — ասաց նա մեղմ, բայց հաստատուն ձայնով։ — Ինչո՞ւ, ի՞նչ է պատահել, թարթիչս ընկե՞լ է, — անհանգստացած հարցրեց կինը։ — Ոչ, ուղղակի նայիր աչքերի մեջ, — կրկնեց Վիլենը, այս անգամ ավելի վճռական։ — Այս ի՞նչ խաղ ես սկսել ծերությանդ տարիներին, — ժպտալով ասաց Եվան, բայց շրջվեց ու նայեց ամուսնու աչքերին։ Վիլենը երկար նայեց նրան, ապա մտախոհ շշնջաց.