هر آدمی (تکرار می کنم: هر آدمی) ممکنه توی بدبختی که قرار بگیره، از ذهنش بگذره که «آیا این میگذره؟». سلام از اون ور تونل.
در ضمن یه چیزیو یادم رفت توی جلسهی این هفته بگم: پیش یه دکتری میرفتم، و چون به تازگی تصادف کرده بودم و ماشین نداشتم، هی دیر میرسیدم. یه بار پرسید: چرا مثل آدم به موقع نمیرسی تو؟
گفتم: تصادف کردم و دارم یاد میگیرم چجوری با مترو به موقع برسم، ببخشید. و البته همشم غصهی ماشینمو میخورم. طبیعیه من انقد ناراحت ماشینم باشم؟
دکتر بهم گفت: ماشین، مثل دوست، مثل خانواده، مثل یه پیراهن یا کاپشن، ار عزیزای آدمه. اگر ار دستش بدی، خیلی طبیعیه که براش سوگواری کنی. فقط داستان اینه که درجات سوگواری فرق میکنن.
از اون موقع به خودم برای سوگواری، فضای بیشتری میدم. دوستون دارم.