Σκάρος ήταν το νυχτερινό βόσκημα των αιγοπροβάτων την άνοιξη και το χειμώνα, τότε που χόρταιναν βοσκή την ημέρα από το πολύ το χόρτο, που φύτρωνε και μόλις βράδιαζε έπεφταν για ύπνο. Κατά τα μεσάνυχτα τα σήκωνε ο τσοπάνος και τα βγαζε στη βοσκή για λίγες ώρες. Στο Σκάρο βλέπουμε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το πώς μεταφυτεύτηκε στο λαϊκό κλαρίνο η τεχνική παιξίματος της φλογέρας, έτσι σ' αυτό το δυτικό όργανο να προσαρμοστεί με επιτυχία στο ύφος και το ήθος της ντόπιας παράδοσης και ν' αναδειχτεί, μέσα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (από το 1850 και μετά) σε “εθνικό όργανο”- σύμβολο της δημοτικής μουσικής.
Ο σκάρος αποτελεί τη μοναδική περίπτωση “προγραμματική” (δηλ. περιγραφικής) μουσικής στο χώρο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης έτσι όπως, μέσα από τη μίμηση των ήχων της φύσης, ανασυνθέτει και συμπυκνώνει όλη την αίσθηση του ορεινού ποιμενικού τοπίου.
Ο σκοπός του "Σκάρου" είναι λυπητερός, εκφράζει το πόνο της αγάπης, της μοναξιάς, το πόνο της δύσκολης ζωής, το πόνο της μάνας για το ξενιτεμένο της παιδί. Στο μουσικό κομμάτι η φλογέρα ρωτά και απαντά, μιμείται τη λαλιά του κότσιφα που παιχνιδίζει με την αγαπημένη του την εποχή των ερώτων του την άνοιξη. Η φλογέρα κλαίει μιμούμενη το γοερό κλάμα στον ανθρώπινο πόνο. Με αυτόν τον ποιμενικό σκοπό, το "Σκάρο", ανοίγουν και κλείνουν όλα τα γλέντια στα χωριά της Νότιας Πίνδου.
Θερμές ευχαριστίες στον ανεπανάληπτο μάστορα Χρήστο Ζώτο με το λαούτο του και στον μοναδικό Ανδρέα Παπά με τα κρουστά του.