หมู่บ้านที่ควรลืม

ในยามเช้าของวันหนึ่งที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆสีเทาหม่น นายมาโนด นายช่างจากองค์การบริหารส่วนตำบล ในภาคกลาง กำลังนั่งอยู่ในรถยนต์ส่วนตัวของเขา เส้นทางที่ทอดยาวไปข้างหน้าคือถนนสายเล็กๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนากว้างใหญ่ของภาคอีสาน มาโนดเป็นคนหนุ่มวัย35ปี ที่มีความมุ่งมั่นในหน้าที่การงาน ด้วยความต้องการที่จะก้าวหน้าในสายอาชีพ เขาได้สอบเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการระดับกลาง และได้รับมอบหมายให้ย้ายมาประจำ ที่ตำบลแห่งหนึ่งในจังหวัดที่ห่างไกล ไม่คิดเลยว่าชีวิตจะพาฉันมาถึงที่นี่ มาโนดพึมพำกับตัวเอง ขณะที่สายตาของเขามองไปยังทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นเคย เส้นทางเริ่มแคบลงเรื่อยๆ สัญญาณโทรศัพท์มือถือก็หายไป เขาหยิบแผนที่กระดาษขึ้นมาดู เนื่องจากGPSไม่สามารถใช้งานได้ ต้องผ่านสะพานนี้ แล้วเลี้ยวซ้ายตรงต้นไทรใหญ่. เขาพูดพร้อมกับมองหาจุดสังเกต เมื่อขับผ่านสะพานไม้เก่าๆ เขาเห็นต้นไทรขนาดใหญ่ที่ยืนเด่นอยู่ริมทาง ใบของมันหนาทึบจนแสงแดดไม่สามารถส่องผ่านได้ บรรยากาศรอบๆเริ่มเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ นี่เรามาถูกทางแล้วสินะ มาโนดคิดในใจ เขาเลี้ยวซ้ายตามแผนที่ แต่เส้นทางกลับกลายเป็นถนนลูกรังที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ขณะที่ขับไปเรื่อยๆ เขาสังเกตเห็นว่ามีหมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่ข้างหน้า แต่ไม่มีชื่อบนแผนที่ หมู่บ้านนั้นดูเก่าแก่ บ้านเรือนส่วนใหญ่สร้างจากไม้ และมีหลังคาที่มุงด้วยใบจาก หรือว่าจะเป็นหมู่บ้านที่ตกสำรวจ เขาสงสัย มาโนดตัดสินใจหยุดรถและลงไปถามทางกับชาวบ้าน เมื่อเขาเดินเข้าไปในหมู่บ้าน กลับพบว่ามันเงียบอย่างน่าประหลาด ไม่มีผู้คนเดินไปมา ไม่มีเสียงสุนัขหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆ มีใครอยู่ไหมครับ เขาตะโกน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับ เขาได้ยินเสียงเด็กหัวเราะเบาๆ ดังมาจากทางด้านหลัง เขาหันไปมอง เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดกระโปรงสีขาว ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ น้องครับ ขอถามทางหน่อยครับ มาโนดกล่าวพร้อมกับยิ้มให้ เด็กผู้หญิงนั้นไม่ตอบ แต่ชี้ไปทางถนนที่ทอดยาวออกไปนอกหมู่บ้าน ขอบคุณนะ เขากล่าว แต่เมื่อหันไปดูตามทางอีกครั้ง เด็กคนนั้นก็หายไปแล้ว วิ่งอย่างเร็ว มาโนด พูดเบาๆ ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มเข้ามาในใจของมาโนด แต่เขาคิดว่าคงเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เขากลับขึ้นรถและขับตามทางที่เด็กคนนั้นชี้ เส้นทางกลับกลายเป็นป่าทึบ ถนนลูกรังเต็มไปด้วยหินและหลุมลึก เขาต้องขับรถอย่างระมัดระวัง แต่แล้วจู่ๆ เครื่องยนต์ของรถก็ดับลง เอ้า เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ เขาพยายามสตาร์ทรถหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ มาโนดลงจากรถและเปิดฝากระโปรงหน้าเพื่อดูเครื่องยนต์ แต่เขาไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์มากนัก ขณะที่กำลังคิดหาทางแก้ไข เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆดังมาจากในป่า มีใครอยู่ไหมครับ ผมต้องการความช่วยเหลือ เขาตะโกน ไม่มีเสียงตอบ แต่เสียงฝีเท้ายังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มาโนดเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาปิดฝากระโปรงและกลับเข้ามานั่งในรถ ล็อกประตูและพยายามสตาร์ทรถอีกครั้ง ทันใดนั้น เสียงเคาะกระจกดังขึ้นทางหน้าต่างด้านข้าง เขาหันไปมอง พบกับใบหน้าของชายชราที่มีดวงตาลึกและผิวหนังที่เหี่ยวย่น มาทำอะไรที่นี่หนุ่ม ชายชราถามด้วยเสียงแหบแห้ง ผม. รถเสียครับ กำลังจะไปที่ตำบลนี้ ไม่ทราบว่าลุงพอจะช่วยได้ไหมครับ มาโนดตอบด้วยความหวัง ชายชรายิ้มเล็กน้อย ที่นี่ไม่มีอะไรสำหรับคนแปลกหน้า หันหลังกลับไปซะ แต่ผมต้องไปทำงานที่นั่นนะครับ เขาพยายามอธิบาย ชายชราไม่ตอบ แต่หันหลังเดินกลับเข้าไปในป่า มาโนดรู้สึกงุนงง แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรต่อ รถของเขาก็สตาร์ทติดขึ้นมาเอง เครื่องยนต์ดังขึ้นอย่างปกติ แปลกจริงๆ. เขาพูดกับตัวเอง เขาตัดสินใจขับรถต่อไป แม้จะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ เมื่อขับออกจากป่า เขาเห็นแสงไฟของหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่งอยู่ข้างหน้า หมู่บ้านนี้ดูทันสมัยกว่าที่ผ่านมา มีคนเดินไปมาและเสียงเด็กๆ ล่นกัน นี่แหละ คงถึงที่หมายแล้ว มาโนดยิ้มอย่างโล่งใจ เขาจอดรถหน้าที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบล และเดินเข้าไปทักทายเจ้าหน้าที่ สวัสดีครับ ผมมาโนด นายช่างคนใหม่ครับ มาลสยงานตัวครับ ห้องนายกอยู่ทางไหนครับ เขากล่าว เจ้าหน้าที่ทุกคนต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น ยินดีต้อนรับครับคุณมาโนด เรารอคุณมาหลายวันแล้ว