กรรมสนองคนยิงนก #กรรมตามสนอง #ยิงนก #ผลกรรม

ช่อง"เล่าเรื่อง กรรม "
ได้รวมช่อง 2 ช่องคือ
🥰หลอนหลังไมค์
🥰เล่าเรื่องกรรม
ของพี่บุ้งรวมไว้ให้ทั้ง2ช่องในลิ้งนี้แล้วค่ะ👇
เป็นเพื่อนสามารถฟังยาวๆก่อนนอนได้เลยจ้า..🥰
https://youtube.com/playlist?list=PLi_reL06tAz62zIksRaujJECnuLOHGWSZ&si=SogpZ3WagTwAnfnG
🙏🙏🙏

เวรกรรมของไอ้แก้ว ตอนที่ 1 – นักล่านกแห่งบ้านทุ่ง

ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งกลางท้องทุ่งอันกว้างใหญ่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า ไอ้แก้ว เป็นคนบ้านๆ ที่โตมากับท้องนาและป่าละเมาะรอบหมู่บ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตเขาใช้ชีวิตแบบชาวชนบททั่วไป ตื่นเช้าก็ออกไปหาปลาในคลอง หาเห็ดหาหน่อไม้ในป่า แต่สิ่งที่เขาชอบมากที่สุด ไม่ใช่แค่การหาของป่ามากินประทังชีวิต แต่คือ การล่านก

ไอ้แก้วชอบกินนกเป็นชีวิตจิตใจ เขาบอกว่า "เนื้อมันหอม กรอบดี กินกับข้าวร้อนๆ นี่อร่อยนัก" ไม่ว่านกตัวเล็กตัวใหญ่ ถ้าตกอยู่ในมือของมัน รับรองไม่มีเหลือ

ชีวิตของนักล่านก

ทุกวันพอแดดร่มลมตก หรือบางทีถ้าอากาศดีแต่เช้า ไอ้แก้วก็จะคว้าหนังสติ๊กบ้าง ปืนลมบ้าง เดินเข้าป่าไปเพื่อล่านก บางวันได้เยอะก็เอาไปขาย บางวันได้น้อยก็เอามาทำกินเอง โดยเฉพาะเมนูโปรดของเขา คือ "คั่วนก"

แม่ของไอ้แก้วเป็นคนทำอาหารเก่ง ถ้าได้ของดีมา ไม่ว่าจะเป็นนกกระทา นกกวัก หรือนกเขา แม่จะเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ไอ้แก้วจะสับเนื้อนกเป็นชิ้นๆ คลุกเคล้ากับเครื่องแกง แล้วเอาไปคั่วในกระทะ กลิ่นหอมฉุยไปทั้งบ้าน

แต่สิ่งที่ทำให้คนอื่นขยะแขยงที่สุด ไม่ใช่แค่ความชอบกินนกของมัน แต่คือ "วิธีล่า" ของไอ้แก้ว

วิธีล่าที่โหดร้าย

ไอ้แก้วไม่ใช่แค่ยิงนกแล้วเอามาทำกิน แต่มันมีนิสัยชอบ "หักปีก" นกก่อนที่มันจะตาย เขาบอกว่า "ถ้าปล่อยให้มันดิ้นนานๆ เนื้อจะเหนียว ไม่อร่อย" เวลายิงได้ มันจะเข้าไปจับนกแล้วยิ้ม ก่อนจะใช้มือหักปีกดังกร๊อบ!

บางตัวที่ยังไม่ตาย มันก็โยนลงพื้นแล้วมองดูนกกระเสือกกระสน ดวงตาของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่นั่นกลับทำให้ไอ้แก้วยิ่งสนุก

ชาวบ้านที่เห็นพฤติกรรมนี้ บางคนก็พูดว่า "มันบาปนะไอ้แก้ว ทำแบบนี้เดี๋ยวเวรกรรมตามทัน"
แต่ไอ้แก้วหัวเราะเยาะแล้วบอกว่า "กูเกิดมาล่ากินนก ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

มันยังคงทำอย่างนี้ซ้ำๆ ทุกวัน โดยไม่รู้เลยว่า เวรกรรมกำลังรออยู่ข้างหน้า...

เวรกรรมของไอ้แก้ว ตอนที่ 2 – ล่านกคุ่มกลางแดด

วันนี้ไอ้แก้วตื่นเช้ากว่าปกติ มันคว้าหนังสติ๊กคู่ใจออกจากบ้าน เดินลัดเลาะไปตามชายป่าแถวท้องทุ่ง เป้าหมายของมันวันนี้คือนกคุ่ม (บางคนเรียกว่านกกระทา) ซึ่งเป็นนกตัวเล็กที่มีเนื้อนุ่ม กระดูกไม่แข็ง เคี้ยวง่าย และรสชาติดีที่สุดในบรรดานกป่า

ไอ้แก้วเดินอย่างเงียบเชียบ ฝีเท้าของมันเบาดุจนักล่า ดวงตากวาดมองไปตามพงหญ้า พอเห็นเงาไหวๆ มันก็หยุดนิ่ง ค่อยๆ ยกหนังสติ๊กขึ้น มือข้างหนึ่งง้างยางช้าๆ ลูกหินในกระเป๋าถูกหยิบขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว

"ปั้ก!"

เสียงดังสั้นๆ นกคุ่มร่วงลงพื้น!

มันเดินเข้าไปดู นกตัวเล็กยังไม่ตายดี มันดิ้นพราดๆ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่ไอ้แก้วไม่สนใจ มันจับตัวนก ใช้สองมือบิดปีกดัง "กร๊อบ!"

"หักปีกก่อน เดี๋ยวมันบินหนี"

นกตัวนั้นร้องเสียงหลง ดิ้นเร่าๆ แต่ไม่มีทางไป ไอ้แก้วโยนมันลงพื้นแล้วมองหาตัวต่อไป

ยิงทีไรนกก็ร่วงทุกที

ไอ้แก้วมีฝีมือดี มันยิงแม่นทุกนัด ไม่นานมันก็ได้มาเป็นสิบตัว นกแต่ละตัวที่มันจับได้ มันจะ หักปีกก่อนเสมอ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันหนีไปไหนไม่ได้

บางตัวที่ยังไม่ตายสนิท มันไม่รีบฆ่า แต่วางไว้กลางแดด ปล่อยให้พวกมันกระเสือกกระสนจนหมดแรง นกแต่ละตัวอ้าปากหอบ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่มันกลับ ยิ้มพอใจ

"ปล่อยให้อ่อนแรงก่อน เดี๋ยวค่อยเอากลับ"

มันรู้ดีว่า ถ้านกเพลียจนหมดแรง เนื้อจะนุ่มขึ้น ไม่แข็งกระด้าง

ไอ้แก้วมีหัวการค้า

ไอ้แก้วไม่ได้เอาอุปกรณ์ใส่นกมาเลย มันใช้วิธีเดิม "ร้อยนกเป็นพวง"

มันเดินไปหาต้นเครือเถาวัลย์ในป่า เด็ดมาหลายเส้น แล้วใช้เครือร้อยปีกนกแต่ละตัว ห้อยรวมกันเป็นพวงยาว พอเสร็จแล้วมันสะพายบ่า เดินกลับหมู่บ้านพร้อมกับพวงนกที่ห้อยแกว่งไปมา

มันไม่ได้ทำแค่เพื่อความสะดวก แต่ มันอยากโชว์ให้ชาวบ้านเห็น

"วันนี้ได้เยอะเว้ย! ใครอยากซื้อรีบมาดู"

พอชาวบ้านเห็น ต่างก็สนใจ บางคนอยากกิน บางคนอยากเอาไปขายต่อ ไอ้แก้วจึง ถือโอกาสขายสดๆ กันตรงนั้นเลย

วันนั้นมันขายได้เยอะพอสมควร ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งอิ่มท้อง แต่สิ่งที่มันไม่รู้ก็คือ "เวรกรรม" กำลังเดินตามมันมาติดๆ...

(โปรดติดตามตอนต่อไป)