Мо медонем бисерихо газаби мешаванд, аммо пеш аз тахкир кардни фарзанди кас, аввал ба худ савол дихед “Ое волидайни ман аз ман рози бошанд?”
“Парвардигори ту ҳукм кард, ки ба ҷуз Худаш дигареро ибодат макунед; ва ба падару модар накўкорӣ бикунед; агар яке аз онҳо ё ҳарду назди ту ба калонсолӣ бирасанд, пас, ба онҳо «уф» магў ва бар онҳо ба дуруштӣ хитоб макун ва бо онон ба икром сухан бигӯй. (Сураи «Исро», ояти 23)
Ризогии онхо кафили муваффакияти мо дар харду чахон аст, зеро Паембарамон ﷺ гуфтанд: “Хушнудии Аллоҳ дар хушнудии волидайн аст ва норизояти Аллоҳ дар норизояти волидайн аст.”
Худо панох дорад аз он рузе, ки волидайн аз мо норизо раванд.