ბერი ეფრემ არიზონელი - ცდუნებათა შესახებ

ეკლესიისა და უდაბნოს ყველა დიდმა მამამ გაიარა ამ „არხში“, ცდუნების ამ ღუმელში.
ახალგაზრდა მონაზონი ეწვია ყველაზე გამოცდილ ბერს. ამ ახალგაზრდას ძალიან დიდი ცდუნებები ჰქონდა, ამ ღუმელში იწვოდა. მივიდა ბერთან და აღიარა მასთან თავისი ცდუნებები და მიიღო მისგან რჩევები. მან უთხრა: „მამაო, გევედრები, დამეხმარე! ძალიან დიდ ცდუნებებში ვარ! ვიწვი! ჯოჯოხეთურ მდგომარეობაში ვარ... სასოწარკვეთილებაში... რა უნდა ვქნა?“
ბრძენმა ბერმა უპასუხა: „ჩემო შვილო, ღმერთს უნდა, რომ ბრძნად გაქციოს. მას უნდა, რომ მოგცეს სიბრძნე საღვთო ცოდნისა.“
-რა სიბრძნეზე საუბრობთ მამაო? მე ჩემი თავი დავკარგე და თქვენ საღვთო ცოდნაზე მელაპარაკებით? ვინ ვარ და რა მდგომარეობაში ვარ იცით საერთოდ?! რაებსაც თქვენ მიყვებით ესენი უბრალოდ ზღაპრებია.
-არა, ჩემო შვილო. ღმერთს სურს, რომ ცდუნებების მეშვეობით ბრძენი გახდე. რომ გახდე „ოსტატი“. მას სურს, რომ საკუთარი გასწავლოს.
ახალგაზრდა მონაზონი დაჟინებით ამტკიცებდა, რომ ის გატეხილ მდგომარეობაში იყო.
გამოცდილმა ბერმა თქვა: „მინდა რომ რაც კი ცდუნება გადამიტანია ყველაფერი ვაღიარო შენს წინაშე, თუმცა მეშინია, არ მინდა, რომ გატკინო.“
რადგან ამის თქმის შემდეგ ის შეიძლება კიდევ უფრო უარეს მდგომარეობაში ჩავარდნილიყო და სასოწარკვეთილებამდე მისულიყო.
-ნება მომეცი, რომ ეს ერთი რამ გითხრა. იმდენი ცდუნების წინაშე ვიყავი, იმდენჯერ მქონდა ბრძოლა ეშმაკთან, რომ ეს ყველაფერი შენ რომ მოგიყვე, არ ვიცი ჩემ შესახებ უკვე რას იფიქრებ. შიმშილისაგან მიწას ვჭამდი, წყურვილისაგან კი ზღვის წყალს. ეშმაკებმა მთის მწვერვალიდან მის ძირამდე დამაგორეს. დაუჯერებელი რამეები გამიკეთეს. და ეს განა ერთი ან ორი წლის მანძილზე გრძელდებოდა, არამედ ოცი. და ამ ოცი წლის მანძილზე გადატანილი ერთი და იგივე ცდუნებების შემდეგ, საღვთო მადლმა ჩემთან მოსვლა დაიწყო. ნაბიჯ-ნაბიჯ, ყოველ წელს მადლი უფრო და უფრო უხვად მოდიოდა. და ოთხი, ხუთი წლის შემდეგ უკვე ვეღარც კი ვწვდებოდი მადლის ამ სიუხვეს. ლოცვისას ხელები ცად აღვაპყრე, და მაშინვე, მე აღვმოჩნდი საღვთო ექსტაზის მდგომარეობაში. სიტყვებით ვეღარ ვამბობდი “დიდება ღმერთს” და მე ჩემს თავს ვტოვებდი. ამის გამო, ვერიდებოდი სხვა ძმებთან ერთად ლოცვას, რომ ეს მდგომარეობა არ შეემჩნიათ. ხედავ, ჩემო შვილო, ნაყოფს, რომელსაც ამდენ წლოვანი ცდუნებები იძლევა? შენ კი ჯერ ახლა დაიწყე ბრძოლა და მეუბნები, რომ სასოწარკვეთილებაში ხარ?
ამ სიტყვების შემდეგ, რაც ბერმა ახალგაზრდა მონაზონს უთხრა, უეჭველია, რომ ის გაძლიერდა და მოიკრიბა სიმამაცე ბრძოლისა, ვიდრე მასთან საღვთო მადლი არ მოვიდოდა.
ეს ბერი იყო მუდმივ ბრძოლაში, ის იყო ამ “კანონიერ” ბრძოლაში და „ვარჯიშში“. და სწორედ ამიტომ ღმერთმა მას მასზე თავისი მადლის გადმოღვრით უპასუხა.

All great Fathers of the Church and the Desert passed through this ‘canal’, this furnace of temptations.
A younger brother visited an Elder, most experienced and most tested by temptations, from both sides.
This brother had a great temptation and in this plight of temptation, in this furnace he was burning, he went and visited him [the Elder] to confess his temptations and receive a consul.
He says, “Elder, for God’s sake, help me! I am much tempted! I am burning! I am in a hellish situation in despair What should I do?”
The wise Elder replies, “My child, God wants to make you wise. He wants to give you the wisdom of the knowledge of God.”
“What kind of wisdom are you talking about, Elder? I have lost my head and you talk to me about knowledge of God? Who am I … and do you know the state I am in? What you [describe] are fairytales.”
“No, my child. God wants to make you wise through temptations. To make you ‘a craftsman.’ To teach you His own things.”
The [young] brother insisted that he was in a broken state.
I would like to confess to you about the personal temptations I faced, but I am afraid of hurting you.”
That is to bring him in an worse state.
And he might get scared and fall in despair.
“But let me tell you this one thing.
I faced so many temptations, so much warfare by the devil, that if I confess them to you, I don’t know what you will think about it.
He says, out of hunger, I ate soil and out of thirst, I drank sea [water]. The demons threw me from the top down and I rolled down and reached the foot of the mountain. They did unbelievable things to me. And this not for a year or two, but for twenty years. And after twenty years of similar temptations, the grace of God started visiting me.
Little by little, every year, the grace was abounding. And in four, five years, I could not fathom the level of grace. I lifted my hands in prayer and, right away, I was in a state of ecstasy. I could not utter a ‘Glory to God’ and, right away, I was leaving myself. For this, I avoided praying with the other brothers, so that this state did not become noticed. You see, my child, the fruit, that the temptations of so many years, bore? And you have only now started your fight, and you tell me that you have fallen into despair about what is to come.”
With the things, said to the brother, certainly, the brother straightened and received courage to fight until the grace visited him.
But this Elder led a consistent fight, led a ‘lawful’ fight and ‘exercise.’ And this is the reason God responded with such outpouring of grace.