انگار حتی اردوگاه مرگ هم وقتی نزدیک خانه آدمی است، عادی می‌شود. چطور می‌شود نزدیک جایی که به‌عنوان کارخانه مرگ ساخته شده، یک زندگی عادی داشت؟ چطور می‌توان دوید، دوچرخه‌سواری کرد و سر کار رفت و نزدیک جایی بود که این‌همه انسان بی‌گناه در آن به قتل رسیدند؟
گزارش «آیدا قجر» در بازدید از «آشویتس»