อนุบาล ผี

ในเมืองหลวงที่แสนวุ่นวาย มีเสียงรถยนต์ดังแทรกซ้อนกันอยู่เสมอ ผู้คนเดินขวักไขว่ตามฟุตบาท ร้านค้าริมถนนตั้งเรียงราย ส่งกลิ่นอาหารหอมอบอวล ผสมควันรถจักรยานยนต์ ทางเท้าสกปรกด้วยเศษกระดาษ และใบไม้แห้งปลิวกระจายไปทั่ว วันเวลาผ่านไปสองอาทิตย์แล้วที่ชายร่างเตี้ยชื่อ ภูวะดล พยายามตระเวนหางานในเมืองหลวงให้ได้สักที่ อากาศร้อนชื้นทำให้เหงื่อไหลซึม บริเวณหลังคอของเขาอยู่ตลอดเวลา ภูวะดล อายุราวห้าสิบปี ตัวเล็กเตี้ยไม่ถึง160เซนติเมตร มีหนวดบางๆเริ่มหงอกแซม และผมที่ตัดสั้นเกรียนเพื่อความสะดวก อุปนิสัยของเขาคือความประหยัดจนเข้าขั้นขี้งก ชอบเก็บหอมรอมริบ และใช้เงินอย่างระมัดระวัง จนบางครั้งดูจะขี้ตืดไปเสียด้วยซ้ำ หลังจากผิดหวังจากงานหลายแห่ง เขาพบว่าตัวเองพอจะได้โอกาส เป็นยามที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ย่านชานเมืองของมหานครแห่งนี้ โรงเรียนแห่งนั้น เป็นอาคารสองชั้น ขนาดใหญ่ปานกลาง ล้อมรอบด้วยสนามหญ้าสีเขียวซีด และต้นไม้ใหญ่สองสามต้นที่ให้ร่มเงา บริเวณรอบรั้วมีลานกว้างว่างเปล่า เห็นทิวทัศน์ของเมืองใหญ่แบบเบาบาง เพราะอยู่ห่างตัวเมืองจอแจ แม้จะเงียบสงบกว่าในตัวเมือง แต่ก็ยังได้ยินเสียงรถผ่านไปมาระยะไกล เมื่อตกเย็น แสงแดดอ่อนลงเปลี่ยนท้องฟ้าให้ซีดจาง ไม่ร้อนระอุเหมือนกลางวัน โชคดีจริงๆ ที่ในที่สุดก็ได้งานเสียที ภูวะดลพึมพำกับตัวเอง พร้อมลากกระเป๋าเดินทางใบเก่า เข้ามาในเขตโรงเรียน พื้นกระเบื้องหน้าตึกดูสะอาดตา ทางเดินที่ทอดไปสู่ห้องพักเล็กๆ ทางฝั่งซ้ายของอาคาร เป็นที่ที่เขาต้องพักอาศัยในช่วงกลางคืน หลังจากพนักงานทุกคนกลับบ้านหมด อ้าว มาแล้วเหรอพ่อหนุ่ม เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของน้องปลาคนงานแม่บ้านสาววัยใกล้สี่สิบ ผู้มีใบหน้ายิ้มแย้ม จมูกโด่งสวย และผิวสีน้ำผึ้ง เธอใส่เสื้อแม่บ้านแขนสั้น กับกางเกงยีนส์สะอาดสะอ้าน ผมสั้นประบ่าอย่างเป็นระเบียบ เธอถือผ้าขี้ริ้วอยู่ในมือ กำลังเช็ดลูกบิดประตู สวัสดีครับน้องปลา ภูวะดลตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ เขาเหลือบตาดูน้องปลาที่ยิ้มให้เขาด้วยสายตาเป็นมิตร คืนนี้พี่พักอยู่ตึกฝั่งซ้ายนะคะ น้องปลาว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ค่ะ ครับ ขอบใจมากนะ เขาพูดเสียงต่ำ นัยน์ตาดูพอใจที่ได้รับมิตรไมตรี แต่ทันใดนั้น เสียงกุกกักจากฟากตึกฝั่งขวา ทำให้ภูวะดลหันไปเห็น นายสมนึก ภารโรงประจำโรงเรียน ที่พักอาศัยที่นี่เช่นเดียวกัน สมนึกอายุน่าจะราวๆห้าสิบต้นๆ ไว้หนวดเครารกรุงรัง ร่างค่อนข้างสูงและท่าทางคุ้นชินกับสถานที่ เขาเดินยืดอกผ่านหน้าภูวะดลไปอย่างไม่ใยดี สายตาดูเหมือนจะมองผ่านทะลุร่างเตี้ยๆ ของภูวะดลราวกับว่าไม่มีตัวตน ภูวะดลทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ เขาเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ แต่กลับรู้สึกถึงคลื่นความไม่เป็นมิตรจากสมนึก อาจเป็นเพราะการแบ่งงาน ช่วงเวลากลางวันสมนึกต้องรับผิดชอบ ทั้งทำความสะอาดและงานจิปาถะ ส่วนกลางคืนเป็นหน้าที่ของภูวะดล ในการดูแลความเรียบร้อย แต่การที่ทั้งคู่ต้องพักอยู่ในอาณาเขตเดียวกัน ทำให้ขอบเขตหน้าที่ที่ควรจะชัดเจน กลับสั่นคลอนและทับซ้อนกัน น้องปลาสังเกตเห็นความเงียบงัน และบรรยากาศเกร็งๆ เธอจึงอาสาแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน อ่า พี่ภูวะดล นี่พี่สมนึก ภารโรงของที่นี่ค่ะ เธอเอ่ยพลางชี้มือไปทางสมนึก พี่สมนึกนี่พี่ยามคนใหม่ ที่จะเข้ามาประจำช่วงกลางคืนค่ะ สมนึกหยุดเดิน หันมาพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนพยักหน้าให้เหมือนคนเสียมิได้ อืม ยินดีที่ได้รู้จัก นายก็ดูแลให้ดีล่ะ อย่าให้มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นตอนฉันไม่อยู่ละกัน ภูวะดลได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเบาๆ แต่ยังพยายามรักษามารยาท เออ. ครับผมจะทำเต็มที่ น้ำเสียงแฝงความเคืองเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นสายตาของสมนึก ที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก น้องปลายิ้มเจื่อนๆ เมื่อเห็นบรรยากาศอึมครึม เธอลูบแขนตัวเองเบาๆ