سادات هزاره‌جات از دو شاخه‌ی اصلی حسینی و موسوی تشکیل شده‌اند. سادات منتسب به حضرت زین‌العابدین (ع) حسینی خوانده می‌شوند، درحالی‌که ساداتی که نسب آنان به حضرت موسی بن جعفر (ع) می‌رسد، موسوی نامیده می‌شوند. در جاغوری، هر دو تیره‌ی سادات حضور دارند و مانند دیگر نقاط هزاره‌جات، اغلب به‌صورت پراکنده در میان قریه‌ها سکونت یافته‌اند. ازاین‌رو، در هر منطقه‌ای که ساکن شده‌اند، به عنوان بخشی از همان قوم و ناحیه شناخته شده‌اند.
بااین‌حال، در جاغوری یک منطقه‌ی متمایز وجود دارد که از سایر سکونتگاه‌های سادات متفاوت است. این منطقه که به ششپر شهرت دارد، تنها ناحیه‌ای است که سادات در آن به‌طور متمرکز و مستقل زندگی می‌کنند. آنان دارای سنت‌ها، آیین‌ها و هویت فرهنگی ویژه‌ای هستند و در میان مردم به عنوان سادات ششپر شناخته می‌شوند.
نام‌گذاری این منطقه به ششپر ریشه در یک روایت محلی دارد. گفته می‌شود که در یکی از نقاط این ناحیه، سنگی وجود داشته یا همچنان وجود دارد که در عمق آن جای تیرکمانی مشخص است. این تیر، برخلاف تیرهای معمولی، دارای شش پر بوده است. در تصویر آمده که تیر یادشده به‌گونه‌ای در عمق سنگ جای گرفته که به نظر می‌رسد خود سنگ، قالب طبیعی آن تیر ششپر بوده است.
جنس این سنگ از نوعی صخره‌ی سخت معروف به "خارسنگ" است که در برابر فرسایش مقاوم بوده و در منطقه شناخته‌شده است. این ویژگی سبب شده است که نقش و اثر تیرکمان همچنان بر سطح آن باقی بماند.
ساکنان ششپر خود را سادات حیدری می‌نامند و انتساب خویش را به سید حیدر تاجدار می‌رسانند که مدفن او در گرشک قرار دارد. آنان بر این باورند که از نوادگان این شخصیت برجسته هستند و هویت خانوادگی و فرهنگی خود را بر این اساس حفظ کرده‌اند.
سادات ششپر، علاوه بر حفظ پیوندهای تاریخی و مذهبی خود، به دلیل سکونت در منطقه‌ای مستقل، سبک زندگی و سنت‌های ویژه‌ای دارند که آنان را از دیگر گروه‌های سادات در جاغوری و هزاره‌جات متمایز ساخته است.