Στις 17 Ιουλίου 1944, 57.000 Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου εξαναγκάστηκαν να παρελάσουν στους δρόμους της Μόσχας.
Είχαν αιχμαλωτιστεί εβδομάδες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Μπαγκρατιόν, μιας επίθεσης που αφάνισε την Ομάδα Στρατιών Κέντρο στη Λευκορωσία. Ο Στάλιν διέταξε τη μεταφορά τους στην πρωτεύουσα. Όχι για να ανακριθούν. Όχι για να αποκρυφθούν. Για να επιδειχθούν.
Η επιλογή ήταν αυστηρή. Μόνο όσοι μπορούσαν να περπατούν για ώρες χωρίς να καταρρεύσουν συμπεριλήφθηκαν. Αξιωματικοί μπροστά. Στρατιώτες πίσω. Μερικοί με τα διακριτικά τους ανέπαφα. Άλλοι με τις ίδιες στολές που αιχμαλωτίστηκαν, βρόμικες, σκισμένες, χωρίς ιατρική φροντίδα. Περπατούσαν σιωπηλοί, χωρίς εμφανείς συνοδούς, για σχεδόν οκτώ ώρες. Η διαδρομή είχε σχεδιαστεί με λεπτομέρεια. Στο τέλος, δημοτικά οχήματα καθάρισαν τους δρόμους από όπου είχαν περάσει.
Δεν ήταν τελετή. Ήταν ψυχολογική επιχείρηση. Ένα εσωτερικό και εξωτερικό μήνυμα.
Γιατί ο Στάλιν οργάνωσε αυτήν την παρέλαση; Τι ήθελε να αποδείξει; Και ποια μοίρα περίμενε αυτούς τους 57.000 άνδρες μετά την πορεία;