نگاه خیام به هستی، مثال کاروانسرا و گذرگاهی است که آدمی توقفی کوتاه در آن دارد و بعد بار سفر برمی‌بندد. خیام بر این باور است که در این لمحه استقرار، باید درگیری با آشوب و غم جهان را فروگذارد و «آن» را و «دم» را غنیمت شمرد. همچو ابری گذرا که تا سایه‌اش به جاست از خنکای آن بهره‌ای باید جست.
===================================