თანამოსაუბრე: მამუკა არეშიძე. ბლოგერი-ჟურნალისტი: ნინო ხაჩიძე
მოვლენები წარმოუდგენლად და ელვის უსწრაფესად იცვლება, ვერ გადაგვეხარშა ტრამპისა და პუტინის საათნახევრიანი სატელეფონო საუბრის შესახებ ამბავი, რასაც ტრამპსა და ზელენსკის შორის 15-წუთიანი სატელეფონო საუბარი მოჰყვა, რომ აშშ-ს პრეზიდენტმა მორიგი განცხადება მოაყოლა, კერძოდ, ის, რომ რფ უნდა დაბრუნდეს G7-ში, რადგან ის G8-ა და რუსეთის ამ გაერთიანებიდან გაძევება არასწორი გადაწყვეტილება იყო. ბუნებრივია, აშშ-ს პრეზიდენტი არ არის გულუბრყვილო ადამიანი და არც ნაჩქარევად მიღებულს ჰგავს მის მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები. თუმცა ყველაზე შოკისმომგვრელი, ალბათ, მაინც ტრამპის მიერ ჰააგის სასამართლოს იმ პროკურორის დასანქცირება იყო, ვინც ვლადიმირ პუტინის დაპატიმრების ორდერი გასცა, არადა მან ეს ორდერი, ასევე, აშშ-ს პრეზიდენტის, ოღონდ წინას ძალისხმევით გასცა, უდიდესი ალბათობით.
უკვე გადაწყვეტილია, რომ პუტინი და ტრამპი ერთმანეთს შეხვდებიან . რა თქმა უნდა, ეს შეხვედრა არ იქნება იოლი, იმიტომ რომ ორივე მხარემ თავისი ინტერესები უნდა დაიცვას, მით უმეტეს, რომ ამ კონკრეტულ გეოპოლიტიკურ დაპირისპირებაში ყველაზე მეტი ხეირი ნახა აშშ-მა, მან, ფაქტობრივად, წაუგებელი ითამაშა და ეს ჩანდა იმთავითვე, განსხვავებით, რუსეთისგან, რომელსაც, სხვა რომ არაფერი, ადამიანები დაეხოცა, რაც რუსეთისთვის არასდროს ყოფილა პრობლემა, მაგრამ ეს მაინც უსიამოვნო ფაქტია. აღარაფერს ვამბობ უკრაინაზე, იმიტომ რომ, როგორც ჩანს, უკრაინის ბედი არავის აღელვებს, თვით პრეზიდენტ ზელენსკისაც კი, რომელსაც უკვე გონჩარენკოც კი განუდგა.
რა გეოპოლიტიკური სქემა გათამაშდა და თამაშდება ჩვენ თვალწინ?
რატომ გვაქვს მოლოდინი, რომ რუსეთთან შესაძლებელია მოლაპარაკება სოხუმისა და ცხინვალის დაბრუნებაზე იმ მოცემულობაში, როდესაც, როგორც ჩანს, აშშ და რფ ინაწილებენ გავლენის სფეროებს, ანუ რატომ უნდა დაგვიბრუნოს? ან ჩვენ რა ძალა გვაქვს, ან ხომ აშკარაა, რომ არავის აინტერესებს არავის ტერიტორიული მთლიანობა და სამართლიანობა?