ένα έθιμο που δυστυχώς χρόνο με το χρόνο με τη φθορά των ανθρώπων των παλιών σιγά-σιγά θα χαθεί το να μνημονεύει στους ανθρώπους που έχασες με ένα κέρασμα.... αξέχαστα η γιαγιά Ευγενία κάθε χρόνο αλλά και πολλές παλιές γυναίκες είτε με κόλυβα είτε με κουλουράκια είτε με οποιοδήποτε κέρασμα προς την;μνήμη των νεκρών στιν παναγια έτσι και η γιαγιά μ έφτιαχνε κουλουράκια και πολλές φορές χωρίς να έχει κάποιο αυτοκίνητο να βγει στο δρόμο και με ωτοστόπ είτε με συνεννόηση γνωστών να κατεβαίνει στην εκκλησία για να κάνει Το τάμα της να δώσει κουλουράκια σε όλο τον κόσμο και να μνημονεύσει τους ανθρώπους που αγαπούσε και Είχαν χαθεί.... τώρα ο κόσμος έχει αλλάξει.. ενδιαφέρεται περισσότερο για τους σκύλους για τις γάτες παρά για αυτούς τους ανθρώπους που χάθηκαν για μας.... όλοι θα ευαισθητοποιηθούν οι καρδιές των ανθρώπων θα ραγισουν για ένα γατάκι αλλά κανένας δεν θα σκεφτεί ότι οι ψυχές αυτών που χαθήκανε παίρνουν δύναμη και χαρά μέσα από ένα απλό κεσεδάκι με κόλυβα τη να πω πιστεύω του χρόνου να βρεθούνε κάποιοι και να αξιωθούμε να πάμε τουλάχιστον μία μακάρια για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους για εμάς