10-ամյա Արամը երկու շաբաթ շարունակ անգիտակից պառկած էր հիվանդանոցում՝ կոմայի մեջ։ Բժիշկները գրեթե հույս չէին տալիս, ծնողները աղոթում էին ամեն վայրկյան, իսկ բուժքույրերը լուռ հետևում էին նրա շնչառության թույլ շարժումներին։ Եվ ահա՝ հրաշք… Մի առավոտ նրա մատները շարժվեցին, աչքերը դանդաղ բացվեցին։ Բուժքույրը շունչը պահած մոտեցավ։ Հիվանդասենյակում լռություն տիրեց, երբ Արամը, հազիվ լսելի ձայնով, նրա ականջին մի բան շշնջաց։ Բայց այդ պահից հետո ամեն ինչ փոխվեց․․