Το 1822 στο ολοκαύτωμα της Νάουσας, αρκετές γυναίκες της πόλης προτιμούν να πέσουν μαζί με τα παιδιά τους στο ποτάμι της Αράπιτσας, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.
Ο χαλασμός της Νάουσας (παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι)
Τρία πουλάκια αμάν αμάν καθόντανε,
τρία πουλάκια αμάν αμάν καθόντανε,
στης Νάουσας το κάστρο,
Μακρυνίτσα μου
καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Το `να κοιτάει κι αμάν αμάν τα Βοδινά,
το `να κοιτάει κι αμάν αμάν τα
Βοδινά και τ’ άλλο Σαλονίκη,
Μακρυνίτσα μου
καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Το τρίτο το κι αμάν αμάν μικρότερο,
το τρίτο το κι αμάν αμάν μικρότερο,
μοιρολογεί και λέγει,
Μακρυνίτσα μου
καημό που `χει η καρδίτσα μου.
Μας πάτησαν κι αμάν αμάν τη Νάουσα,
μας πάτησαν κι αμάν αμάν τη Νάουσα,
την πολυξακουσμένη,
Μακρυνίτσα μου
καημό που `χει η καρδίτσα μου.