206-210 พลิกชะตาภรรยาช่างซ่อม

ความเดิมตอนที่แล้ว ดังนั้น… หากมู่เสี่ยวเสี่ยวต้องการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเอง เธอมีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น หนึ่ง คือสืบทอดมู่กรุ๊ป อีกทางคือแต่งงาน แต่ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงยุคใหม่ มู่เสี่ยวเสี่ยวไม่มีทางยอมฝากอนาคตของตัวเองไว้กับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เคยคิดพึ่งพาผู้ชายคนไหนเลยด้วยซ้ำ ดังนั้น… เธอมีเพียงทางเดียวเท่านั้น คือ สร้างเส้นทางของตัวเอง และปกป้องสิ่งที่เป็นของตัวเองให้ได้ เมื่อคิดได้เช่นนั้น มู่เสี่ยวเสี่ยวก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มให้คุณย่ามู่ “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ หนูคงจะมีน้องชายแล้วสินะ?” พอคิดถึงหลานชายตัวน้อยที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน คุณย่ามู่ก็ยิ้มกว้างจนแทบหุบปากไม่ลง พอแก่ตัวลง… คนเราก็ไม่ได้อยากได้อะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่อยากเห็นลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง มู่ไป่หยู่เสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้ว แม่ดูสิ เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนยังสาวอยู่เลย ให้เธอมีลูกหลาย ๆ คนไปเลย! ตระกูลมู่ของเราน่ะ ไม่ได้มีงานมงคลมานานมากแล้วนะ” คุณย่ามู่พยักหน้าเห็นด้วย คิดว่าลูกสาวพูดมีเหตุผลจริง ๆ — ภายในคอนโด — เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนยื่นแก้วน้ำให้มู่ไป่เฉิง “พี่ไป่เฉิง อย่าดื่มเหล้าเลยค่ะ ดื่มน้ำหน่อยนะคะ” มู่ไป่เฉิงเมาหนักจนแทบไม่รู้สึกตัว ภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขารู้สึกคอแห้งผาก น้ำที่เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนยื่นมาให้ในตอนนี้ ราวกับเป็นยาวิเศษ เขารับแก้วน้ำมากระดกดื่มจนหมดในพริบตา เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนมองดูแก้วเปล่าในมือ แววตาเป็นประกายวาบขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ เธอเข้าไปประคองมู่ไป่เฉิงขึ้นจากโซฟา “พี่ไป่เฉิง เดี๋ยวหนูพาไปพักที่เตียงนะคะ” มู่ไป่เฉิงเดินเซไปเซมา ทุกก้าวที่เดินเหมือนเหยียบอยู่บนก้อนสำลี รู้สึกเบาหวิว ล่องลอยเหมือนอยู่ในอากาศ… “ร้อน… ร้อนจังเลย!” มู่ไป่เฉิงยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อตัวเองเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนไต่ยั้วเยี้ยอยู่ในร่างกาย ร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนเงยหน้ามองเขา ก่อนยิ้มบาง ๆ “นอนพักสักหน่อย เดี๋ยวก็หายค่ะ” เธอพยุงเขาไปที่เตียงในห้องนอน เมื่อพาเขานอนลงได้แล้ว เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนก็พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “พี่ไป่เฉิง พี่พักเถอะนะคะ หนูขอไปจัดห้องนั่งเล่นก่อน” มู่ไป่เฉิงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนช้า ๆ ภาพตรงหน้าเริ่มบิดเบี้ยว ในความเลือนรางนั้น… เขาเห็นใบหน้าของ หลินกุ้ยเซียง กำลังยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอสวยงามเหลือเกิน… ราวกับสายลมเย็นฉ่ำในวันหน้าร้อน ที่สามารถปลอบประโลมหัวใจคนได้ “อย่าไป…” มู่ไป่เฉิงคว้ามือของเจิ้งเนี่ยนเนี่ยนเอาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม ร้องไห้พลางพูดพึมพำ “อาเซียง… อย่าทิ้งฉันไปเลย… ให้อภัยฉันเถอะนะ…” เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมู่ไป่เฉิงจับมือเธอไว้แน่น แม้ปากของเขาจะเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่น… แต่ในใจเธอกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด “ได้ค่ะ ฉันไม่ไปไหน” เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนหยุดเดิน ยืนนิ่งมองเขาอยู่ตรงนั้น “พี่ไป่เฉิง ฉันจะอยู่ข้างพี่ตลอดไป” “จริงเหรอ? จริง ๆ นะ?” มู่ไป่เฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง “จริงสิคะ” เจิ้งเนี่ยนเนี่ยนยิ้มบาง ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “พี่ไป่เฉิง ฉันรักพี่นะคะ ฉันอยากอยู่กับพี่” พูดจบ เธอก็ก้มลงไปจูบเขาอย่างอ่อนหวาน ในวินาทีนั้น… เธอคิดเพียงอย่างเดียว เธออยากได้มู่ไป่เฉิง เธออยากอยู่กับเขา ไม่ว่าอดีตของเขาจะเป็นอย่างไร ขอแค่อนาคตมีเธออยู่ด้วยก็พอ ดังนั้น… เธอไม่เสียใจเลย