อาศัยความเป็นอยู่แห่งความเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับ ; วันที่ 25 มกราคม 2568 : หลวงปู่นิภา นิภาธโร

การฝึกจิต การใช้สติพิจารณาความจริงของชีวิต และการเดินตามคำสอนของพระพุทธเจ้าเพื่อไม่ประมาทในธรรมทั้งหลาย 1. การฝึกจิตและการพิจารณาตนเอง • การฝึกฝนจิตใจและดูจิตใจของตนเองเป็นหน้าที่สำคัญ เป็นเรื่องเฉพาะตัวที่แต่ละคนต้องลงมือปฏิบัติเอง (ปัจจัตตัง) เพื่อให้เกิดความเข้าใจความจริงของชีวิต • การน้อมจิตใจเข้าไปพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตใจ เช่น ความพอใจ ความไม่พอใจ หรืออารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น 2. ความไม่เที่ยงของสังขารและธรรมชาติของชีวิต • ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปตามเหตุปัจจัย • สังขารร่างกายมีอายุขัยที่หมดไปตามกาลเวลา การตระหนักถึงความไม่เที่ยงจะช่วยให้เราไม่หลงเพลิดเพลินในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และอารมณ์ที่พึงพอใจหรือไม่พึงพอใจ 3. การมีสติและไม่ประมาท • ผู้ที่ไม่ประมาทในธรรมจะไม่ยึดติดในสิ่งที่พึงพอใจหรือไม่พึงพอใจ เช่น รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส หรืออารมณ์ต่าง ๆ • การพิจารณาธรรมอย่างลึกซึ้งช่วยให้เกิดปัญญา เห็นตามความเป็นจริง และปล่อยวางจากความยึดมั่นถือมั่น 4. ความสำคัญของการฟังและการปฏิบัติธรรม • การฟังธรรมและพิจารณาธรรมเป็นเครื่องมือสำคัญที่ช่วยให้เราเรียนรู้ เข้าใจความจริง และเตือนจิตใจให้ไม่ประมาท • การปฏิบัติธรรมเป็นการเดินตามรอยพระยุคลบาทของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเป็นหนทางแห่งการหลุดพ้นจากทุกข์ 5. ตัวอย่างในชีวิตประจำวัน • ยกตัวอย่างการพิจารณาสิ่งที่กระทบผ่านอายตนะทั้ง 6 (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) เช่น การมองเห็น การได้ยินเสียง หรือการรับรส • การไม่หลงเพลิดเพลินหรือยินร้ายในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ใช้สิ่งเหล่านี้เป็นโอกาสในการฝึกฝนจิตใจ 6. การไม่ยึดติดในความพอใจและไม่พอใจ • การฝึกจิตให้อยู่เหนือความพอใจและไม่พอใจในสิ่งที่มากระทบ ช่วยให้จิตใจสงบและคลายจากความทุกข์ • พระพุทธเจ้าได้ชี้ให้เห็นว่า กาลเวลาเป็นภัยใหญ่ที่กลืนกินชีวิต และการไม่ประมาทในธรรมจะช่วยให้เรารู้เท่าทันความเป็นจริงของชีวิต