"Θα σε πάω να δεις κάτι χρωματιστά πετρώματα", μου είπε ο Γιώργος Ελιάς, κι' εγώ, αναγνωρίζοντας τις γνώσεις του για τη Λήμνο, πήρα στα χέρια μου τη βιντεοκάμερα και τον ακολούθησα.
Δυστυχώς οι καταρρακτώδεις βροχές που είχαν προηγηθεί είχαν μετατρέψει το δύσβατο μονοπάτι σε λασπότοπο. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο, που το είχαμε αφήσει μερικά χιλιόμετρα μακριά, και για να μη γυρίσουμε στη Μύρινα με άδεια κάμερα, μαζέψαμε ασκολίμπρους σε ένα σημείο κοντά στο χωριό Θάνος.
Θυμήθηκα έναν αείμνηστο θείο μου στη Χαλκίδα, ο οποίος ήταν κυνηγός και με έπαιρνε πότε πότε μαζί του. Θυμάμαι λοιπόν μια φορά, που δεν βρήκε θήραμα να βάλει στη σακούλα του, ότι μαζέψαμε φυστίκια Αιγίνης για να μη γυρίσουμε στο σπίτι με άδεια χέρια!
Οι ασκόλιμπροι είναι ένα γλυκό χόρτο που αρέσει πολύ στον Γιώργο. Μου έμαθε λοιπόν να το αναγνωρίζω, να το κόβω και να το καθαρίζω. Γεμίσαμε μια σακούλα και τα φάγαμε το ίδιο απόγευμα στο αυτοκινούμενο.