หลี่เค่อหนานลากนางมาจนถึงม้าหินใต้ต้นกุ้ยฮวา
โบกมือไล่องครักษ์และบ่าวที่ติดตามมา "พวกเจ้าไปดูต้นทางไว้ ห้ามใครเข้ามาใกล้บริเวณนี้เป็นอันขาด"
ทุกคนย่อมรู้นิสัยเจ้านายเป็นอย่างดี จึงพากันไปทำหน้าที่อย่างรวดเร็ว เพราะพวกเขาเองหาใช่อยากรู้เรื่องควรตายที่เจ้านายกำลังจะพูดเสียเมื่อไหร่
พอคนไปหมดแล้ว หลี่เค่อหนานก็ไม่รอช้า "เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเสด็จพ่อของข้าคิดจะให้หมอหลินไปเป็นแขกตำหนักตะวันออก"
เลิ่งยี่ฟังแล้วเลิกคิ้ว ไม่เห็นว่าเรื่องที่เขาพูดมันน่า อึดอัดตรงไหน "แค่เป็นแขกตำหนักตะวันออก ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่นี่เพคะ"
"เฮอะ! ไม่ใหญ่กะผีน่ะสิ เจ้าลืมเรื่องที่ข้าเล่าเกี่ยวกับพี่สะใภ้รองของข้าไปแล้วหรือ!" หลี่เค่อหนานยิ่งพูดคล้ายจะ ยิ่งมีอารมณ์
เลิ่งยี่นึกไปถึงเรื่องพระชายาองค์รัชทายาทที่เขาเคยเล่าให้ฟัง พอคิดแล้วก็เบิ่งตากว้าง "อย่าบอกนะว่า พวกเขา คิดสั่งปลดพระชายาแล้วแต่งหลินรั่วหยาให้องค์รัชทายาทแทน?"
หลี่เค่อหนานส่ายหน้า กล่าวว่า "ไม่ได้ง่ายเพียงนั้น ถึงอย่างไรตระกูลเฉินก็ยังเป็นตระกูลใหญ่ บิดาของพี่สะใภ้รองเป็นถึงราชครู สหายคนสนิทของเสด็จปู่ เสด็จพ่อย่อมมิกล้าปลดนางส่งเดช แต่ไม่ได้หมายความว่าจะแต่งชายารองให้ไม่ได้"
เลิ่งยี่คล้ายจะเข้าใจ แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจ จึงถาม ต่อไปว่า "เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น มิใช่ว่าพวกเขาเกลียดคนของพรรคบัวขาวหรอกหรือ"
หลี่เค่อหนานถอนหายใจคราหนึ่ง กล่าวอย่างหงุดหงิดว่า "เพราะเช่นนี้ไง ข้าถึงได้อึดอัด หลินรั่วหยาผู้นั้น ดูอย่างไรก็ไม่น่าไว้ใจ หากได้แต่งเป็นชายารองไม่รู้จะสร้างความวุ่นวายอีกเท่าไหร่ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดเสด็จพ่อถึงได้เห็นดีเห็นงามไปกับฮองเฮา อ้อ พูดถึงฮองเฮา ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าอยากฟังหรือไม่"
เลิ่งยี่รีบพยักหน้ารัวๆ ท่าทางกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง