Тирикчилик қурсин, “олти ой ишлаб, қайтиб кетаман”, деган ниятда руслар юртига келиб, баъзан бир йил, баъзан икки йил қолиб кетаман. Гоҳида ўзимни шу мамлакат фуқаросига айланиб бораётгандай ҳис қиламан-у, ватанимни соғиниб, юрагим орқамга тортиб кетади. Шундай пайтларда Россия фуқаролигини олиб, бу ўлкада беш-олти йилдан бери муқим яшаётган ва қишлоғига бир марта ҳам бориб келмаган қишлоқдошларимни тушуна олмай қоламан, шунча вақт ўз туғилиб ўсган юртини, яқинларини соғинмай яшаш мумкинлигига ақлим бовар қилмайди.
Бир сафар қишлоққа борганимда отам янада қариб қолганини кўраман. Бир борганимда аёлимнинг сочига оқ оралаганини кўраман. Бир борганимда олдинги сафар кўрган одамларимни кўрмайман...
Энг ёмони, болаларимиз бизни кўрмай, дийдоримизга тўймай катта бўлишаяпти. Кичкиналари борганимизда танимай қолишлари бошқаларга кулгули, менинг эса дилимни кемиради...
Мана, яна бир йил Москвада қолиб кетдим. Ўтган сафар икки йил ишлаб, кейин қишлоққа қайтгандим. Келишимда олти ойлик чақалоқ бўлган кичкина қизчам салкам уч ёшга етган, бурро-бурро гапирадиган, тили ширингина қизалоқ бўлибди. Унинг мени танимаганини гоҳ кулиб, гоҳ ўзимдан ранжиб эслайман.
Ўшанда ярим кечаси уйга кириб боргандим. Келишимни кутиб-кутиб ухлаб қолган ўғлим ва катта қизларим эшикдан киришим билан уйқудан тура солиб, бўйнимга осилишди. Кўзларда ёш билан дийдорлашдик, ахир икки йилдан ортиқ кўришмагандик-да.