นับตั้งแต่มีแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับแรก การนำ Poverty line หรือ เส้นความยากจน มาแบ่งแยกระดับของผู้คนและเป็นมาตรฐานเพื่อใช้วัดประสิทธิภาพการพัฒนาประเทศ คำว่า "จน" ก็กลายมาเป็นคำตีตราที่กระตุ้นเร้าให้ผู้คนต้องกระเสือกกระสนทำทุกวิถีทางเพื่อหลุดพ้นจากสถานนะนี้ แต่อีกด้านก็พบว่ายิ่งพัฒนาไปมากเท่าไหร่ ทรัพยากรและความมั่งคั่งบนผืนแผ่นดินนี้กลับหดหายไปด้วยเช่นกัน อีพีนี้พี่โจนจะมาเล่าเรื่องราวความจนของตัวเองเพื่อสะท้อนให้เห็นภาพใหญ่ที่ชัดเจนขึ้นว่าความจนที่ว่านี้หากเราไม่ได้ให้ค่า แต่หันมามองที่ความมั่งมีด้านอาหารการกินและการได้ใช้ชีวิตอย่างเพลิดเพลิน นี่ต่างหากคือสิ่งที่เราพึงปรารถนา