ช่อง"เล่าเรื่อง กรรม "
ได้รวมช่อง 2 ช่องคือ
🥰หลอนหลังไมค์
🥰เล่าเรื่องกรรม
ของพี่บุ้งรวมไว้ให้ทั้ง2ช่องในลิ้งนี้แล้วค่ะ👇
เป็นเพื่อนสามารถฟังยาวๆก่อนนอนได้เลยจ้า..🥰
https://youtube.com/playlist?list=PLi_reL06tAz62zIksRaujJECnuLOHGWSZ&si=SogpZ3WagTwAnfnG
🙏🙏🙏
"ชีวิตของสมจิตร... แม่ที่ไม่มีวันได้พัก"
เสียงฝนตกกระทบหลังคาสังกะสีดังเปาะแปะ ในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่อยู่ท้ายซอย สมจิตรนั่งตื่นลุกตื่นนอนอยู่ที่ร้านโชห่วยของตัวเอง เธอไม่ได้ขายดีเหมือนเมื่อก่อน เพราะคนส่วนใหญ่หันไปซื้อของจากร้านสะดวกซื้อที่มีอยู่ทุกหัวมุมถนน แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังต้องลืมตาขึ้นมาเปิดร้านทุกเช้า เพราะเงินจากการขายของคือรายได้หลักที่ใช้ดูแลลูกสาวของเธอ—"น้องจอย"
สมจิตรอายุ 55 ปีแล้ว เธอเคยเป็นผู้หญิงแข็งแรง ขยันขันแข็ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนล้าไม่ต่างจากใจที่แบกรับภาระของครอบครัว เธอไม่เคยได้ออกไปไหน ไม่ได้มีวันหยุดเหมือนคนอื่น เพราะทุกวันต้องขายของ ต้องตื่นก่อนฟ้าสางเพื่อจัดของหน้าร้าน และที่สำคัญที่สุด เธอต้องดูแลลูกสาวคนเล็กที่ร่างกายอ่อนแอจนต้องเข้าโรงพยาบาลแทบทุกอาทิตย์
ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
สามีของเธอ สมควร อายุ 59 ปี ทำงานเป็นพนักงานโรงงาน เขาได้เงินเดือนประมาณ 20,000 ต้น ๆ แม้มันจะไม่มาก แต่ก็เป็นรายได้หลักของบ้าน สมควรเป็นคนดี ทำงานหนัก เขากลับบ้านมาตรงเวลาเสมอ และไม่เคยใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แต่เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าชีวิตของสมจิตรเหนื่อยแค่ไหน เพราะสิ่งเดียวที่เขาทำคือไปทำงาน ตกเย็นกลับมากินข้าว ดูทีวี แล้วก็นอน
สมจิตรไม่เคยพูดอะไรออกไป เธอเก็บทุกอย่างไว้ในใจ เพราะเธอรู้ว่า สมควรเองก็เหนื่อยจากงานเหมือนกัน แต่ในใจลึก ๆ เธออยากให้เขารู้บ้างว่า... เธอเหนื่อยกว่า เธอไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายปีแล้ว เธอต้องคอยลุกขึ้นมากลางดึกเมื่อลูกสาวไอหนัก หรือบางคืนต้องเช็ดตัวให้จอยเพราะมีไข้ขึ้นสูง
ทุกครั้งที่น้องจอยป่วย สมจิตรต้องพาไปโรงพยาบาลเอง นั่งรอคิวหมอหลายชั่วโมง กินข้าวไม่ตรงเวลา หอบร่างกายที่อ่อนล้ากลับบ้านตอนเย็น เพื่อมาเปิดร้านต่อ เธอไม่มีโอกาสได้พัก ไม่มีโอกาสได้คิดถึงตัวเอง เพราะชีวิตของเธอถูกทุ่มเทไปให้ลูก
เงินที่มี... แค่พอประทังชีวิต
ทุกเดือน รายได้จากร้านโชห่วยมีไม่มาก บางวันขายได้ไม่ถึง 300 บาท ขณะที่ค่ารักษาน้องจอยแต่ละครั้งก็กินเงินไปไม่น้อย ค่ายา ค่าเดินทาง ค่าหมอ ทุกอย่างล้วนเป็นภาระที่เธอไม่ได้เลือก แต่เธอไม่มีทางเลือก นอกจากหาเงินให้ได้พอ
สมควรไม่ได้ว่าอะไรเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายพวกนี้ เพราะเขารู้ว่ามันจำเป็น แต่เขาก็ไม่ได้ช่วยอะไรไปมากกว่านั้น เขาคิดว่าการทำงานหาเงินส่งมาให้คือหน้าที่หลักของเขา ส่วนเรื่องดูแลลูกเป็นเรื่องของสมจิตร สมจิตรไม่เคยบ่นออกไปตรง ๆ แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ยุติธรรมเลย...
เธอเองก็อยากเป็นแค่ "แม่" ไม่ใช่ "ทุกอย่างของบ้าน" แต่เธอไม่มีสิทธิ์เลือก
ความในใจที่ไม่มีใครฟัง
บางครั้ง สมจิตรอยากคุยกับใครสักคน อยากมีคนรับฟังเธอบ้าง แต่ลูก ๆ ที่แต่งงานไปแล้วต่างก็มีครอบครัวของตัวเอง เวลาจะโทรหาสักครั้งยังแทบไม่มี เธอไม่อยากเป็นภาระของใคร เธอเลยเลือกเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว
หลายครั้งเธอเคยคิดว่า ถ้าวันหนึ่งเธอไม่อยู่แล้ว ใครจะดูแลน้องจอย? ใครจะพาลูกไปหาหมอ? ใครจะคอยปลุกขึ้นมากลางดึกเพื่อเช็ดตัวให้ตอนเป็นไข้?
เธอเคยลองพูดเรื่องนี้กับสมควร แต่เขากลับตอบว่า "อย่าคิดมากเลย ยังไม่ถึงเวลา" คำพูดนี้ฟังดูเหมือนปลอบโยน แต่มันกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องเผชิญกับปัญหานี้ตามลำพัง
ชีวิตของแม่... ที่ไม่มีวันได้พัก
สมจิตรไม่เคยอยากได้อะไรมากมาย เธอไม่เคยหวังให้ลูก ๆ ต้องส่งเงินมาให้ ไม่เคยต้องการบ้านหลังใหญ่ ไม่เคยอยากมีชีวิตหรูหรา สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือการได้รับความเข้าใจจากคนในครอบครัว แค่ให้มีคนเห็นว่าเธอเหนื่อย แค่มีคนรับฟังความทุกข์ของเธอบ้าง
แต่ในชีวิตจริง ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครฟัง และไม่มีใครเข้าใจ
เธอได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ตื่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น จัดของที่ร้าน พาลูกไปหาหมอ หุงข้าวทำกับข้าวให้สามี ปิดร้านตอนดึก แล้วก็นั่งถอนหายใจเงียบ ๆ อยู่คนเดียว...
เพราะชีวิตของแม่ ไม่เคยมีวันหยุด...