คนที่สติยังไม่ทันความคิด ต้องมาฝึกสติซะก่อน มันเผลอก็เอามารู้ตัว หลวงพ่อสรศักดิ์ โชติโย

หลวงพ่อสรศักดิ์ โชติโย วัดป่าเลโค๊ะ อ.แม่สอด จ.ตาก

• วิธีนี้ไม่ยากเลย ที่ยากเพราะเราไม่อยากให้มันคิด ไปบังคับ คอยบริกรรมข่มมันไว้ ไม่อยากให้มันคิด จะให้มันนิ่งอยู่ทั้งวันทั้งคืน มันไม่มีปัญญาหรอก ก็ได้แค่นั้นนะ ทำจนตายก็ได้แค่นั้น เพราะเรามันไม่ได้คิดปรุงคิดแต่งอะไร เนี่ยมันเป็นการฝึกสติ เอาความคิดมาเป็นเครื่องฝึกสติ มันคิดไป เอามารู้ตัว คนที่ยังไม่ทันความคิดนะ คิดไป เอามารู้ตัว ไม่ต้องไปห้ามมันไม่ให้คิด ไม่ใช่มันคิดมาก็หงุดหงิด เพราะเราไม่อยากให้มันคิด หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย ทุกข์อีกแล้วเนี่ย เป็นทุกข์ เพิ่มทุกข์โดยไม่จำเป็น เลยเป็นทุกข์โดยไม่จำเป็น ปล่อยให้มันคิดไป แล้วเราอย่าไปกับมัน เอามารู้ตัว สำหรับคนที่ยังไม่ทันความคิดนะ ถ้าคนทันความคิดแล้ว มันคิดมาก็รู้เฉยๆ มันจะคิดอดีตมาก็รู้เฉยๆ คิดอนาคตมาก็รู้เฉยๆ มันจะเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาก็รู้เฉยๆ เนี่ยไม่เข้าไปเป็น เขาเรียกว่าทำจิตให้เป็นกลาง มันจะเป็นกลางได้ เราก็ต้องรู้เฉยๆ และไม่เข้าไปเป็นอะไรกับมัน สุขก็ไม่ไปสุขกับมัน ทุกข์ก็ไม่ไปทุกข์กับมัน รู้เฉยๆ เนี่ยมันอยู่ตรงกลาง อยู่ตรงกลางนี่ตัวเราจะไม่มีในการอยู่ตรงกลาง รู้เฉยๆจะไม่มีตัวเรา แต่ถ้าเราเข้าไปสุขมันก็มีตัวเรา เราเข้าไปทุกข์มันก็มีตัวเรา มันมีตัวเราทั้งสองฝั่ง ถ้าอยากไม่ให้มีตัว ก็คือรู้เฉยๆอยู่ตรงกลางอย่างเดียว มันโกรธก็รู้เฉยๆ มันชอบก็รู้เฉยๆ มันยินดีก็รู้เฉยๆ มันยินร้ายก็รู้เฉยๆ เนี่ยไม่ไปกับมันคืออยู่ตรงกลาง มันไม่มีตัวตน ต่อไปจะหมดตัวหมดตน หมดอุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่น ตัวตนจะหายหมดทีนี้ อันนี้มันไม่หาย เพราะว่าเราชอบก็ไปกับมัน ไม่ชอบก็ไปกับมัน มันไม่เฉย
• ถ้าคนยังไม่ทันความคิด ยังรู้รู้เฉยๆยังงี้ไม่ได้ มันชอบก็เอามารู้ตัว มันไม่ชอบก็เอามารู้ตัว อย่าไปปรุงไปแต่งต่อ ไม่ไปเติมเชื้อให้มัน มันก็เบาหมดเหมือนกัน มันก็ค่อยสะสมไปเรื่อย สติมันสะสมไปเรื่อย มันก็เป็นสมาธิจิตตั้งมั่น มันก็ทันความคิด มันก็ถึงจะรู้เฉยๆยังงี้ได้ มันก็รู้เฉยๆแล้วทีนี้ เนี่ยมันต้องตามสเต็บแบบนี้ มันจะมารู้เฉยๆเลยทีเดียว มันจะไปดูจิต พอเห็นหน้ากัน อ้าวดูจิตนะ มันดูไม่ได้ เพราะยังไม่ทันความคิด จะไปดูจิตได้ยังไง ก็เป็นบ้าเท่านั่นแหละ ก็ตามมันออกไป มันคิดอะไรมาก็ตามไป เป็นเรื่องเป็นราวอยู่ไม่จบไม่สิ้น ถ้าตามดูจิตยังงั้นนะ สติมันยังไม่มี จะดูจิตได้ก็คือ เห็นมันคิด เห็นมันโกรธ ยังงี้แล้ว ถึงจะเขาเรียกว่าทันความคิด ทันความโกรธ มันจึงจะมารู้เฉยๆได้ มันต้องตามสเต็ป ไม่ใช่เพิ่งจะอยู่อนุบาล จะไปเหมือนมัธยม เข้ามหาวิทยาลัยเลยมันเป็นไปไม่ได้ มันต้องไล่ตามสเต็ปขึ้นไปแบบนี้ มันก็เป็นสเต็ปของมันอย่างงี้ ก็เหมือนเราเกิดมาออกจากท้องแม่ก็จะวิ่งได้เลย เป็นผู้ใหญ่เลย มันเป็นไปไม่ได้ มันต้องค่อยเป็นไปตามธรรมชาติของมัน อันนี้มันก็ต้องเป็นตามธรรมชาติของมันเหมือนกัน เรายังไม่มีสติเลยยังเงี้ย เราก็ต้องมาฝึกสติซะก่อน ทำความรู้สึกตัวยังงี้ไปซะก่อน ยืนเดินนั่งนอนก็รู้สึกตัวไป มันเผลอก็เอามารู้เหมือนเดิม ยืนเดินนั่งนอน ทำนู่นทำนี่ มันก็ต้องมีสติรู้อยู่กับงานที่เราทำทั้งวัน มันเผลอก็เอามารู้ตัว เนี่ยคนยังไม่มีสติ ยังไม่ทันความคิด ยังไม่เห็นความคิด ถ้าจนเห็นมันคิด จนเห็นมันโกรธ เห็นมันหงุดหงิด เห็นกายมันทำนู่นทำนี่ เอ้อยังงี้เขาเรียกว่าได้ต้นทางแล้ว มันทันความคิด แยกกายแยกจิตให้เห็นแล้ว คนละอันละส่วน ทีนี้ก็ให้มารู้เฉยๆ นะมันต้องตามสเต็ปยังงั้น แต่ถ้าใครมีพื้นฐานของความสงบอยู่แล้วมันจะไว มันจะไปเห็นความคิดไว ถ้าไม่เคยภาวนามาเลย มันก็ช้าหน่อย เพราะว่าต้องมาฝึกสติรู้ตัวยังงี้ไปก่อน มันก็ต้องตามขั้นตอนนี้ มันถึงจะไปได้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสติ ไม่เคยภาวนาเลย ก็ให้ดูจิตเลย มันเป็นไปไม่ได้ มันก็บ้า เพราะมันจะไปกับความคิดทั้งวันเลย ตามไม่ทันหรอก จิตมันไว มันคิดสารพัด เราก็ไม่มีสติ มันจะไปดูจิตไม่ได้หรอก มันต้องเห็นกายของหยาบนี้ไปก่อน เคลื่อนไหวไปมา ยืนเดินนั่งนอน เราก็ทำรู้ตัวไปยังงี้ ทำแบบนี้ไปมันไม่เหลือวิสัยหรอก มันทำได้ทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าเราจะทำหรือไม่ทำเท่านั้นแหละ เรามีแต่เพลินไปกับความคิด คิดมาก็ไปกับความคิดนั่นแหละ ที่มันไม่ได้ผลก็เพราะเราไปกับมัน ก็สติเราไม่ทันมัน มันไปเอากลับมารู้ตัวอีก ใหม่ๆมันก็อาจจะทันช้าหน่อย มันก็ไปไกลแล้วค่อยรู้ทัน ก็ไม่เป็นไร ก็เอากลับมารู้เหมือนเดิมอีก ทำแบบนี้ ต่อไปมันจะถี่เข้าเอง มันจะทันไวขึ้น มันจะรู้ทันถี่เข้า ถี่เข้าไปเรื่อย ก็ทำของเราอยู่อย่างเงี้ย ตลอดเวลานั่นแหละ จนมันเห็นมันคิด เห็นมันโกรธ เห็นมันหงุดหงิดขึ้นมา และก็ค่อยมารู้เฉยๆ