เกิดใหม่ ณ.ผาซูซัน
บนยอดเขาสูงเทียมเมฆา ภายใต้หมอกหนา ท่ามกลางซากศพและเลือดแดงฉาน เสียงรบราฆ่าฟันพึ่งจะสงบลง
สตรีชุดแดงเพลิงค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปยังริมหน้าผาดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดกวาดมองชิ้นส่วนมนุษย์ที่กระจัดกระจายอยู่ใต้ฝ่าเท้าอย่างสาแก่ใจ ศพที่หาชิ้นส่วนมาประกอบไม่ได้เหล่านี้ มีทั้งคนของพรรคธรรมะและคนของพรรคมาร เลิ่งยี่เป็นนางมารปกครองใต้หล้ามายี่สิบเจ็ดปีไม่นึกว่าตนจะมีวันนี้
"นางมารชั่ว! ส่งหยกเทวะมาให้ข้า บางทีข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้า" ผู้นำพรรคธรรมะพูดพลางชี้ดาบมาเบื้องหน้า
เลิ่งยี่ยิ้มเย็น แม้ว่าร่างกายจะชุ่มโชกไปด้วยเลือดบาดเจ็บสาหัสจนไม่หลงเหลือพละกำลังจะเอ่ยวาจาตอบโต้ทว่าในแววตาของนางกลับมิมีท่าทียินยอม เดิมทีคนเหล่านี้แค่เอ่ยนามของนางยังไม่กล้าด้วยซ้ำ หากคนของนางไม่ทรยศ มีหรือ ว่าพวกมันจะได้มายืนวางอำนาจเบื้องหน้านางเช่นนี้ได้
ประมุข 'เลิ่ง' รับช่วงต่อจากบิดาขึ้นปกครองพรรคมารทั่วหล้าด้วยวัยเพียงสิบห้าปี ตลอดยี่สิบเจ็ดปีที่นางนั่งตำแหน่งประมุข เลิ่งยี่ฆ่าคนไปมากมายเท่าใดคงมิอาจนับนางมิเพียงโหดเหี้ยมอำมหิต ยังมีวรยุทธสูงส่งจนไม่มีผู้ใดเทียบเทียม ทว่าเมื่อสามเดือนก่อน หลังจากที่เลิ่งยี่ได้หยกเทวะมาครอบครอง จู่ๆ นางก็เกิดความเบื่อหน่าย จึงคิดวางมือจากยุทธภพ กระทั่งมาถูกคนที่นางไว้ใจที่สุดหักหลัง
เลิ่งยี่ก้มมองกริชพิษที่ปักคาอยู่กลางอกด้วยรอยยิ้มหยัน จากนั้นกวาดมองผู้คนเบื้องหน้า แม้ว่าลมหายใจจะรวยริน ทว่าแววตาของนางกลับนิ่งสงบอย่างยิ่งยวด ในเมื่อ สิ่งที่พวกมันต้องการคือหยกเทวะ นางย่อมมีหนทางเอาคืน คิดแล้วมุมปากของเลิ่งยี่พลันบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะหลับตาหงายหลังทิ้งตัวลงจากหน้าผาพร้อมหยกเทวะในมือ
แปดร้อยปีให้หลัง ฤดูใบไม้ผลิ รัชศกเจิ้งหยวนเมืองเจียงตู แคว้นเชิ่น จู่ๆ เมฆดำพลันเคลื่อนคล้อยมาบดบังท้องฟ้าในยามราตรี พายุเริ่มก่อตัวตั้งเค้า พัดต้นไม้ใบหญ้าลู่ไปตามลม ไม่นานฝนก็กระหน่ำลงมา
ในกระท่อมทรุดโทรมตั้งอยู่ตีนเขาทางทิศใต้ของหมู่บ้านเฮ่อ เสียงร่ำไห้ของเด็กน้อยดังระงม "ฮือๆ พี่ใหญ่ ท่านฟื้นสิ"
เด็กชายร่างกายผ่ายผอมเขย่าร่างพี่สาวไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง
ฉับพลันนั้นท้องฟ้าพลันสว่างวาบ ตามมาด้วยสายฟ้าผ่าลงมาจนแผ่นดินสะเทือน สองพี่น้องผวากอดกันด้วยความตกใจ
ร่างบนเตียงพลันลืมตาตื่น
วิญญาณที่ถูกขังในหยกเทวะมาแปดร้อยปี ที่สุดก็ได้รับการปลดปล่อย