ศาลเจ้า สยอง

สุวิทย์ ชายวัย45ปี
นั่งอยู่ที่ม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่
ในศาลเจ้าจีนแห่งหนึ่งใกล้ย่านเยาวราช

เขาเหยียดขาออก สูดหายใจลึกๆ
พยายามผ่อนคลาย
หลังจากเดินหางานมาทั้งวัน

อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าว
แสงแดดส่องผ่านใบไม้
ทำให้เกิดเงาจุดๆบนพื้นดิน

อากาศวันนี้ร้อนจริงๆ
สุวิทย์บ่นกับตัวเอง

เหงื่อไหลลงมาตามขมับ
ทำไมงานมันหายากขนาดนี้นะ

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อ
มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา
บางคนดูเร่งรีบบางคนดูมีความสุข
แต่เขารู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง

บ้านเมืองเราเริ่มแย่ลงทุกที
เขาคิดในใจ

เศรษฐกิจทรุดตัว
ตลาดรถก็ไม่ดีเหมือนเดิม

สุวิทย์เคยทำงานที่บริษัทรถยนต์
ชื่อดังแห่งหนึ่งที่ลาดกระบัง
แต่เมื่อปีนี้เศรษฐกิจย่ำแย่
รถไฟฟ้าเข้ามาตีตลาดในประเทศไทยอย่างรวดเร็ว
ยอดขายรถยนต์ลดลงอย่างมาก
บริษัทของเขาตัดสินใจปิดการผลิตในประเทศไทย
และย้ายไปตั้งศูนย์การผลิตที่เวียดนามแทน

โชคดีที่ยังได้เงินเดือนมาอีก6เดือน
เขาพึมพำ

แต่จะทำยังไงต่อไปดี
เขาพยายามหางานใหม่
แต่ด้วยอายุที่ปาเข้าไป45ปี
ไม่มีบริษัทไหนรับเขาเลย

ใจหนึ่งเขาอยากกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด
ใช้ชีวิตเรียบง่าย
แต่บ้านและที่นาของแม่ก็ยังติดจำนอง

เพราะน้องชายตัวดีของเขา
เอาไปจำนองเพื่อหาเงินไปทำงานที่เกาหลี
แต่พอไปถึงกลับไปทำเรื่องผิดกฎหมาย
ติดคุกอยู่ที่นั่น
ยังไม่สามารถกลับไทยได้

เขาต้องรับผิดชอบ
หนี้สินที่น้องชายก่อไว้
เขาถอนหายใจ

จะกลับบ้านก็ไม่ได้
ต้องหาเงินส่งดอกจำนองต่อไป

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่อยเปื่อย
จู่ๆมีรถตู้สีดำคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าเขา
สุวิทย์มองด้วยความสงสัย
ประตูรถเปิดออก

ชายคนหนึ่งก้าวลงมา
เขามีผมสั้นสีดำแซมขาว
ใส่ชุดเหมือนคนขับรถทั่วไป
สวมแว่นตาขอบทอง
มีหนวดเล็กน้อยที่คาง

ไงน้อง
หางานทำอยู่หรือเปล่า
ชายคนนั้นยิ้มให้

สุวิทย์ตกใจเล็กน้อย

ครับพี่
กำลังหางานอยู่

พี่ต้องการคนทำงาน
สนใจไปคุยกันหน่อยไหม
ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

สุวิทย์มองดูรถตู้
แล้วก็มองหน้าชายคนนั้น
รู้สึกไม่ค่อยไว้วางใจ
คุยที่ไหนครับพี่

เข้าไปในศาลเจ้าจีนนี้เลย
เดี๋ยวพี่เอารถไปจอดก่อน
เขาชี้ไปที่ศาลเจ้า

โอเคครับพี่
สุวิทย์พยักหน้า
รู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อย

ทั้งสองเดินเข้าไปในศาลเจ้า
ศาลเจ้าจีนนี้เป็นสถานที่ที่เงียบสงบ
มีบรรยากาศเก่าแก่
ภายในมีรูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมขนาดใหญ่ตั้งอยู่
กลิ่นธูปหอมตลบอบอวล ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

ชายคนนั้นจอดรถ
แล้วเดินมาหาสุวิทย์ที่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง

มานั่งนี่สิน้อง
เขากวักมือเรียกอย่างเป็นกันเอง

สุวิทย์เดินเข้ามา
ยกมือไหว้

สวัสดีครับพี่

ขณะนั้น
มีผู้หญิงผมสั้น
มีอายุคนหนึ่งนำชากับน้ำเย็นมาให้
เชิญค่ะ

ขอบคุณมากครับ
ป้าประยง
ชายคนนั้นกล่าว

ไม่เป็นไรจ้ะ
คุณมนัส
ป้าประยงค์ยิ้มแล้วเดินกลับไป

พี่ชื่อมนัสนะ
น้องชื่ออะไร เขาถาม

ผมชื่อสุวิทย์ครับ

อายุเท่าไหร่แล้ว

45 ปีครับ

อืม.
พี่อยากให้น้องมาดูแลศาลเจ้าจีน
แห่งหนึ่งที่พี่เพิ่งสร้างเสร็จ

แถวๆลาดกระบัง
สนใจไหม

ดูแลศาลเจ้าเหรอครับ
สุวิทย์ถามด้วยความสงสัย

ใช่
ไม่ต้องทำอะไรมาก
แค่ดูแลความเรียบร้อย
ไม่ให้ของหาย แล้วก็มีกฎเล็กๆน้อยๆ
ที่ต้องปฏิบัติตาม

แล้วเงินเดือนเท่าไหร่ครับพี่
พี่ให้ 15,000 บาท

มีที่พักให้ฟรีอาหาร 3 มื้อ

สุวิทย์ตาโต
15,000 บาทเลยเหรอครับพี่
มีที่พักกับอาหารฟรีด้วย

มนัสหัวเราะ

ใช่
สนใจไหมล่ะ

สุวิทย์คิดในใจ
นี่อาจจะเป็นโชคของเรา
ถึงจะดูแปลกๆแต่ข้อเสนอดีขนาดนี้
คงต้องลองดู

สนใจครับพี่
แต่ว่าต้องทำสัญญาอะไรไหมครับ

อาจจะต้องทำสัญญากันหน่อย
พี่จะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้ 3 เดือนเลย

โอเคครับพี่

วันถัดมา
สุวิทย์เดินทางไปยังศาลเจ้าที่มนัสบอกไว้
มันตั้งอยู่ในพื้นที่ค่อนข้างห่างไกลจากชุมชน
รอบๆเป็นทุ่งนาและคลองน้ำ
สภาพแวดล้อมเงียบสงบ

ที่นี่สุดเขตกรุงเทพแล้ว
อีกฝั่งหนึ่งก็คือฉะเชิงเทรา
เขาพูดกับตัวเอง